maandag 9 april 2018

Een nieuw huis


De wereld staat in brand en ik zit te miepen over ons nieuwe huis. Doe niet zo stom denk ik, terwijl ik kijk naar beelden van kinderen die bijna ten onder gaan aan gasaanvallen van debielen die het allemaal niks kan schelen. 


Ook een onthutsende documentaire over 2 broers die 3 oudere mensen hebben vermoord en er over praten alsof het de gewoonste gang van zaken is, maakt niet dat mijn onrust verdwijnt. Om heel eerlijk te zijn, kan ik niet zo goed tegen veranderingen. Ik wil ze altijd wel, maar ze zitten niet zo in mijn bloed. 

Blij en verontrust tegelijk

En hoewel ik ongelofelijk blij ben met een geheel nieuwe woning die ook nog eens energieneutraal wordt, lig ik er ’s nachts wakker van. Wat als ik daar toch niet kan aarden? Het huis waar we nu in wonen heeft zoveel meegemaakt, al die herinneringen blijven hier voor mijn gevoel.  En dan: Ik heb nog nooit in Lemstervaart gewoond, altijd in oud-Lemmer. Nou ja en ook een aantal jaren in Groningen. En heel summier wat weken in Gambia. Maar dat is toch allemaal anders. 

Heel wat tranen gelaten toen ik op kamers ging

Hoewel, toen mijn ouders me voor de eerste keer naar Groningen brachten heb ik ook menig traantje gelaten. Ik had er de tijd van mijn leven, maar miste het hier ook. Kortom ik ben gewoon een sentimentele muts.


Lieve mensen

Jaja, ik weet dat het helemaal nergens op slaat. Het is 10 minuten lopen van daar naar hier. En we kennen al een aantal mensen die om ons heen wonen of komen wonen die ongelofelijk aardig zijn. Waarmee we al grote barbecue feesten in het vooruitzicht zien, en lange gesprekken op een warme zomeravond in onze nieuwe tuinen.  En dit huis past ons al heel lang niet meer. En ja dan kunnen we eindelijk in een tuin zitten en hoeven we niet op 1 bij 2 meter in de uitlaatdampen van het langsrazende verkeer te zitten snuiven.
 Manlief is er helemaal klaar mee overigens: nou dan blijf jij toch lekker hier en ga ik daar toch mooi wonen, zegt hij gniffelend terwijl hij weer een doos met spullen inpakt. Maar je pakt mijn kleren in zeg ik. Ga ik ook in lopen zegt hij breeduit lachend. Of ik gebruik ze als poetsdoek. Hij heeft gelijk, ik moet niet zeuren. Lemstervaart en nieuw huis, here we come.

1 opmerking: