maandag 15 juli 2019

Rupsje Nooitgedacht

Ik heb jeuk. Gigantisch jeuk. Terwijl ik die woorden hier typ, besef ik me dat het altijd gevaarlijk is zo´n zin te bezigen omdat sommige mensen daar hele rare associaties bij hebben. Maar goed, deze jeuk geeft me de onbedwingbare neiging om mijn huid open te rijten met alles wat maar voorhanden is.

Linten aan bomen

En het is begon allemaal zo mooi. Ik reed op mijn gemakje, vreselijk zen door het prachtige landschap van Gaasterland. Het was mooi weer, ik had het raampje openstaan, de zon scheen (toen wel) en ik floot gezellig mee met Duncan op de radio. Toen ik keihard ´All I know, all I know, Loving you is a losing game ´begon mee te bleren vielen me pas de linten aan de rijen bomen op waar ik al zo´n kilometer aan voorbij reed. Was dat niet, bedacht ik me om vervolgens met een rotgang het knopje van het raam in te drukken. Vervolgens dacht ik nog in al mijn onschuld dat het toch zo´n vaart niet zou lopen.

De haren van Rupsje Nooitgedacht

De haren van zo´n rupsje Nooitgedacht konden toch mijn auto niet invliegen om me het leven vervolgens zuur te maken? Nog diezelfde avond vroeg lief me waarom ik toch zo als een idioot aan mijn armen zat te krabben. En of ik wel wist dat er bloed uit kwam. Het boek waarin ik verdiept was, was zo spannend dat het me niet eens was opgevallen. Maar nu hij het zei: ik zat onder de bloedvlekken van deze razende zelfbeschadiging.

Duct tape zei ik, waar hebben we dat. Niet te vinden natuurlijk na een verhuizing, maar wel een superrol plakband. Ik ratste, hij ratste. Vol overgave.  Tientallen keren, plakte hij en scheurde hij. Alles kwam mee, vooral mijn eigen kleine haartjes. Maar die haartjes van dat ellendige beest? Ik heb het idee niet echt. Ik bleef krabben, weer  tot bloedens toe.
Ik nam zelfs een slaappil om in slaap te komen, omdat ik bed ook niet stil kon blijven liggen en hij er de volgende ochtend wel weer vroeg uit moest. Toen ik zelf de volgende dag ontwaakte, lag zelfs mijn neus open. Ook daar had dat ellendige beest me te grazen gehad en zelfs de slaappil had die jeuk dus blijkbaar niet verdreven.

Vogelkastjes

En nu? Nu heb ik mijn hoop op de vogels gevestigd. Vogels die die rupsjes Nooitgedacht met veel plezier oppeuzelen. Ik word zo gek van de jeuk dat ik zelf wel vogelkastjes op wil hangen. Maar dan wel later, als zij weg zijn. Of in een astronautenpak.....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten