maandag 16 maart 2020

Solidair zijn in een veranderende wereld: het moet




We hadden wel een beetje spijt. De dag na onze gezellige lunch in een klein restaurantje vrijdag vroegen we ons wel af of we dit hadden moeten doen. Het mocht. Van de regering. Van het restaurant zelf. Graag zelfs van die laatste. Want het regende afzeggingen. En we hielden afstand. 

Begroeting met de ellebogen

Deden een begroeting met onze ellebogen. Zaten meters van de paar andere gasten. Maar toch. Het knaagde een beetje. Een week eerder zaten we nog binnen 4 dagen maar liefst twee keer 6,5 tot 7 uur in een vliegtuig dat ons naar het graf van onze Afrikaanse beppe bracht. Dat was nodig, want er was veel verdriet. Lief is praktisch door haar opgevoed en dan hakt zo´n overlijden er behoorlijk in. Dus we vlogen een weekend naar Afrika. Daar in dat derdewereldland werden we overigens allemaal gecheckt met thermometer en vragenlijst over afkomst en risicolanden. Wie koorts had moest in quarantaine. Wie uit een risicoland kwam eveneens. Maar op Schiphol waren we allemaal vogelvrij en hadden we dus geen idee of er iemand met 40 graden koorts voor ons zat.  

Aan de kassa: pinnen en geen handcontact

Terug in Lemmer hingen bij de diverse kassa´s in supermarkten en andere winkels plakkaten. Liefst pinnen en zeker niet de handen van de medewerker aanraken. Dat ging nog niet zo eenvoudig.  Zelfs niet voor 1 brood, een pak melk en wat broodbeleg. Ik kan er niet aan wennen zei de een. Je mag me zelfs wel knuffelen zei de ander. Allemaal heel goed bedoeld ongetwijfeld, maar dat helpt niet om de zwakkeren te beschermen.  Want daar gaat het tenslotte om. 

Tante werd 75: geen feest

Onze Lemster tante werd 75. Dat hoort gevierd, zeker in een uitgedunde familie. Toch besloten we, dat doen we niet. Beetje keelpijn, geen idee wat dat vliegtuig had gedaan. Natuurlijk was er teleurstelling. Maar we doen het groots over zeiden we. Als iedereen weer veilig is.

Alles nog open

Op dat moment mochten zwembaden, sauna´s, restaurants, scholen en andere zaken nog open zijn. Voor een leek soms onbegrijpelijk. Niet vanuit economisch oogpunt overigens, want man man wat gaat dit betekenen voor al die bedrijven die wel kosten, maar geen inkomsten hebben nu we een total lock down hebben. Creatief zijn is misschien het toverwoord? Nu alvast bonnen verkopen voor diners, lunches, koffietjes, reizen en andere zaken en die dan na die crisis verzilveren? Of een bezorgdienst instellen die je diner bij je thuis brengt? Contactloos. 

Het is niet voor te stellen dat je niet ergens kunt gaan zitten en een bakkie bestellen, je niet in het zweet kunt werken in je sportschool of even een filmpje kunt pakken of een voorstelling kunt bekijken. Maar het moet. Voor de zwakkeren en voor al die mensen die wel alle risico´s nemen vanuit werkgebied om ons zo gezond mogelijk te houden. In liefs thuisland betekent het niet meer komen van toeristen bovendien een ramp van formaat. Geen inkomsten meer, dus nog grotere armoede. En hier kunnen we grotendeels nog rekenen op een goed gezondheidssysteem, maar daar betekent deze ziekte krijgen vaak het einde. 

Samen thuis werken: ik ben er een beetje bang voor

Lief heeft inmiddels te horen gekregen dat hij thuis moet werken. Net zoals vele anderen die dat te horen hebben gekregen. Ook dat zorgt voor een heel andere dynamiek. Ik werkte altijd al thuis en nu moeten we dus samen aan de desk zitten. Hij dacht altijd dat thuis werken vooral lekker koffie drinken betekende, maar kreeg daar gisteravond toch opeens twijfels over. Geen direct contact met je collega´s die je snel even wat kunt vragen. Niet alle apparatuur bij de hand. En bovendien je vrouw op je lip die haar eigen routine gewend is. Volgens mij wordt dat nog wat.....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten