Solidair zijn in een veranderende wereld: het moet

We hadden wel een beetje spijt. De dag na onze gezellige lunch in een klein restaurantje vrijdag vroegen we ons wel af of we dit hadden moeten doen. Het mocht. Van de regering. Van het restaurant zelf. Graag zelfs van die laatste. Want het regende afzeggingen. En we hielden afstand. 

Begroeting met de ellebogen

Deden een begroeting met onze ellebogen. Zaten meters van de paar andere gasten. Maar toch. Het knaagde een beetje. Een week eerder zaten we nog binnen 4 dagen maar liefst twee keer 6,5 tot 7 uur in een vliegtuig dat ons naar het graf van onze Afrikaanse beppe bracht. Dat was nodig, want er was veel verdriet. Lief is praktisch door haar opgevoed en dan hakt zo´n overlijden er behoorlijk in. Dus we vlogen een weekend naar Afrika. Daar in dat derdewereldland werden we overigens allemaal gecheckt met thermometer en vragenlijst over afkomst en risicolanden. Wie koorts had moest in quarantaine. Wie uit een risicoland kwam eveneens. Maar op Schiphol waren we allemaal vogelvrij en hadden we dus geen idee of er iemand met 40 graden koorts voor ons zat.  

Aan de kassa: pinnen en geen handcontact

Terug in Lemmer hingen bij de diverse kassa´s in supermarkten en andere winkels plakkaten. Liefst pinnen en zeker niet de handen van de medewerker aanraken. Dat ging nog niet zo eenvoudig.  Zelfs niet voor 1 brood, een pak melk en wat broodbeleg. Ik kan er niet aan wennen zei de een. Je mag me zelfs wel knuffelen zei de ander. Allemaal heel goed bedoeld ongetwijfeld, maar dat helpt niet om de zwakkeren te beschermen.  Want daar gaat het tenslotte om. 

Tante werd 75: geen feest

Onze Lemster tante werd 75. Dat hoort gevierd, zeker in een uitgedunde familie. Toch besloten we, dat doen we niet. Beetje keelpijn, geen idee wat dat vliegtuig had gedaan. Natuurlijk was er teleurstelling. Maar we doen het groots over zeiden we. Als iedereen weer veilig is.

Alles nog open

Op dat moment mochten zwembaden, sauna´s, restaurants, scholen en andere zaken nog open zijn. Voor een leek soms onbegrijpelijk. Niet vanuit economisch oogpunt overigens, want man man wat gaat dit betekenen voor al die bedrijven die wel kosten, maar geen inkomsten hebben nu we een total lock down hebben. Creatief zijn is misschien het toverwoord? Nu alvast bonnen verkopen voor diners, lunches, koffietjes, reizen en andere zaken en die dan na die crisis verzilveren? Of een bezorgdienst instellen die je diner bij je thuis brengt? Contactloos. 

Het is niet voor te stellen dat je niet ergens kunt gaan zitten en een bakkie bestellen, je niet in het zweet kunt werken in je sportschool of even een filmpje kunt pakken of een voorstelling kunt bekijken. Maar het moet. Voor de zwakkeren en voor al die mensen die wel alle risico´s nemen vanuit werkgebied om ons zo gezond mogelijk te houden. In liefs thuisland betekent het niet meer komen van toeristen bovendien een ramp van formaat. Geen inkomsten meer, dus nog grotere armoede. En hier kunnen we grotendeels nog rekenen op een goed gezondheidssysteem, maar daar betekent deze ziekte krijgen vaak het einde. 

Samen thuis werken: ik ben er een beetje bang voor

Lief heeft inmiddels te horen gekregen dat hij thuis moet werken. Net zoals vele anderen die dat te horen hebben gekregen. Ook dat zorgt voor een heel andere dynamiek. Ik werkte altijd al thuis en nu moeten we dus samen aan de desk zitten. Hij dacht altijd dat thuis werken vooral lekker koffie drinken betekende, maar kreeg daar gisteravond toch opeens twijfels over. Geen direct contact met je collega´s die je snel even wat kunt vragen. Niet alle apparatuur bij de hand. En bovendien je vrouw op je lip die haar eigen routine gewend is. Volgens mij wordt dat nog wat.....

Klein stukje

Kun je er deze week een klein stukje van maken schreef mijn collega. Ik heb maar weinig ruimte dus daar moet het in passen. Een klein stukje dus. Maar daar ben ik eigenlijk nooit zo goed in. Ik ben altijd breedsprakig in mijn overpeinzingen. Dus eigenlijk is dat een schier onmogelijke opdracht. Bovendien, wat is klein?

Leukemie 

Ik had een verhaal in mijn gedachten nadat ik een klein jochie had geïnterviewd met leukemie. Klein dapper ventje dat met de brandweer mee mocht. Fantastisch om te zien hoe het ventje vol plezier een brand mocht blussen. Uit zijn neus een slangetje voor de sondevoeding. De ogen wat glazig, de loop van een oude man. En toch nog maar zes jaar oud.

Kind dat wordt behandeld voor kanker

Hoe doet hij dat vroeg ik me af en vroeg het zijn beppe. Die zei dat hij het gewoon deed en dat kinderen minder beseffen wat er aan de hand is dan volwassenen. Wat me wel wat logisch voorkwam, maar toch ook weer niet. Want ook een klein kind weet wanneer er weer een naald in hem gestoken moet worden en het weet ook dat het daarna weer heel ziek wordt. Enfin, dat was in ieder geval de ingang tot het verhaal. De rest van het verhaal, dat over mijn eigen beppe gaat, moet wachten tot volgende week. Omdat het klein moest en ik alleen voor groot ga. Zeker als het om mijn beppe gaat.

Heeft u dat nu ook?

Soms zou ik dat wel eens willen vragen. Zomaar aan iedere willekeurige voorbijganger. Heeft u dat nu ook? Donderdag had ik zo’n moment. Ik moest voor een interview naar een juwelier in mijn nieuwe werkomgeving. Aangezien ik daar niemand ken is het toch altijd anders dan hier.

Hier weten ze wel wat voor vlees ze in de kuip hebben. Want ze kenden mijn heit en mem, mijn pake en mijn beppe en al mijn ooms en tantes. Hier weet je al snel hoe het zit (ook als je dat eigenlijk niet zo goed weet, want er wordt ook wel een hoop onzin verkondigd). Maar daar? Nee. Bij een interview weet je überhaupt nooit waar je terecht komt dus dat is altijd gissen. Ik had gebeld, dat was leuk en gezellig maar in de werkelijkheid is het toch vaak anders.

Ik maak me dan een voorstelling en dan komt er opeens een heel ander type de zaak inlopen. Denk je dat iemand 25 is, blijkt hij 65 te zijn. Of hij of zij lijkt aardig en is dat dan weer niet. En omgekeerd natuurlijk. Van dat soort werk. Maar nu moest ik dus naar een juwelier. En toen ik net mijn auto geparkeerd had en een bonnetje uit de automaat had getrokken besefte ik me: Ik draag eigenlijk bijna geen sieraden. Het was bijna net alsof ik als vegetariër naar een slager ging en hem van alles moest vragen waar ik geen verstand van had. Nu is dat natuurlijk wel een beetje onzin, want ook zonder zelf iets te doen kun je wel de juiste vragen stellen. Maar toch voelde ik me wat ongemakkelijk daar aan die tafel met mijn blote hals en blote handen.

Ik keek ook steeds naar de ondernemers of hun ogen niet voortdurend af dwaalden naar al die plekken waar allerlei diamanten hadden kunnen zitten. Maar ik geloof dat dit wel redelijk meeviel. In plaats daarvan hadden we het wel even over de overval met dodelijk afloop bij een andere juwelierszaak en of zij dat wel eens hadden meegemaakt. Dat hadden ze gelukkig niet. In de winkel ondertussen een dame die de mooiste sieraden uitzocht en ook in een setje bij elkaar. Het stond haar mooi, dat moet gezegd. En als ik het goed kon inschatten was ze ook een vaste klant. Die bij elke jurk een ander setje had.

En ik zat er bij en ik keek ernaar en dacht: “Misschien moet ik ook wel aan de setjes. Dan zie ik er ook zo mooi uit.” Maar toen hoorde ik de prijzen en dacht ik aan alle reizen die ik daarvan kon maken. Dus ging ik weer. Met even blote handen en nek als ik gekomen was.