Een schreeuw om hulp?

 

Heb je zelfmoordgedachten? Je bent niet de enige. Praat er over. Alsof dit stuk geschreven moest worden, bleef die boodschap maar voorbij komen. Durf ik er over te schrijven vroeg ik me af? Het laatste taboe te doorbreken?

Zelfdoding

Ik wist het niet, maar het moest eruit. Want eerder sprak ik bij een hulpverlener in deze gemeente mijn angst uit over iemand die met die gedachte rondliep. Ze liep er niet alleen mee rond, er was ook daadwerkelijk actie geweest. En misschien was het een halfslachtige poging, maar niettemin een poging. De hulpverlener liet me weten dat het vaak een schreeuw om hulp is en dat het wel goed zou komen. En maakte er verder niet zoveel van. En dat vond ik veel te kort door de bocht.  Ik voelde me bovendien niet serieus genomen. Ik voelde dat zij niet serieus werd genomen. Hoezo, een schreeuw om hulp dacht ik? 

Totale ontreddering

Een aantal mensen uit mijn leven heeft het niet alleen bij een poging gelaten, maar slaagde daar ook daadwerkelijk in. De ontreddering die ik daarbij voelde was immens. Groter dan bij een `normale` dood terwijl dat vaak al nauwelijks te behapstukken is. Bovenal vond ik het voor degene in kwestie het meest eenzame proces ooit. Want zelfdoding doe je niet omringd door anderen, dat gebeurt in eenzaamheid.  

En ik ben er zeker van dat veel anderen dit ook zo voelen. Als je man of vrouw, dochter of zoon,  oom of tante, broer of zuster, vader of moeder of vriend of vriendin het leven niet langer zag zitten en die laatste actie daadwerkelijk heeft ondernomen, is dat niet te bevatten. Vaak zullen de nabestaanden zich afvragen of zij iets hadden kunnen doen om dit te voorkomen. Of ze blijven zelf getraumatiseerd achter om datgene wat ze hebben moeten aanschouwen. 

Begrip 

Niet dat er soms geen begrip is voor groot geestelijk lijden. Maar waarbij die zelfverkozen dood toch in alle gevallen een enorme impact heeft gehad. En als we eerlijk zijn weten we bijna altijd wel bij wie de dood zelf verkozen was. Zo´n tijding gonst door een dorp. Alsof we het allemaal niet kunnen bevatten. Of om het te bezweren. Laat het ons niet gebeuren. Dat soort werk. In de gevallen dat er ´alleen` een dreiging is, is er vaak veel stil verdriet. Want hoe deal je met iemand die zo diep zit, dat je nooit weet of je hem of haar de volgende keer levend aantreft? Dat je je bij elke stap bewust bent dat het kan, altijd alert en op de toppen van je zenuwen. En dat, dat zou de hulpverlening toch minimaal moeten weten.