zaterdag 8 januari 2011

Een sigaar uit eigen doos

Ik kijk op mijn telefoonrekening. Hoog. Veel te hoog. Een maand geleden heb ik al met Vodafone gebeld omdat ze me een abonnement hadden verkocht waarbij ik per minuut betaalde voor iedere seconde die ik over een minuut heen zat. Torenhoge rekeningen dus, want elke 60 seconden (1 minuut) betaalde ik een vol uur. Ik was boos, liet dat weten en kreeg toen uit “coulance” 200 sms-jes. Wel veel, maar ja toe maar. Ik check nu echter mijn laatste rekening en die is weer torenhoog. Er staan dingen op de rekening waarvan ik het bestaan niet ken. Dus ik bellen.

Eerst met het nummer dat op de website staat. Nadat ik allerlei menu’s moest intoetsen krijg ik te horen dat dit nummer niet meer bestaat. Ik krijg een ander nummer. Dat bel ik. Weer een keuzemenu (hoeveel geld ben ik inmiddels kwijt aan al dat gebel?) en dan krijg ik te horen dat ik de website maar moet raadplegen. De verbinding wordt verbroken. Lekker dan. Mijn derde poging lijkt succes te hebben, maar ik ben inmiddels wel witheet. Pas twintig minuten later krijg ik eindelijk iemand aan de telefoon. Een aardig meisje dat uitlegt hoe het zit. Begrijpen doe ik het niet. Een eerdere rekening hoefde ik niet te betalen, omdat ik die 200 sms-en had gekregen. Maar alle sms-en die ik heb gehad moest ik wel gewoon afrekenen dus dat klopt al niet. Maar omdat ik die rekening niet heb betaald (ze hebben hem gecrediteerd) staat het bedrag nu alsnog wel op de rekening. Volgens mij heet dat een sigaar uit eigen doos, dus ik zeg haar dat ik denk dat het niet klopt. Ze vraagt me eerst mijn bankgegevens nog even te checken en verbreekt de verbinding.

Youp van 't Hek had gelijk
Ik denk nog eens na en kom toch echt tot de conclusie dat het best leuk is om iets weg te geven, maar vreemd dat je het alsnog in rekening brengt. Ik laat het er niet bij zitten, want het wordt zo langzamerhand een principekwestie. Dus ik bel weer. Weer dat keuzemenu. Dan wordt opeens de verbinding verbroken. (Nummer 4). Dan kom ik wel door. Een meisje zegt dat wat ik zeg niet klopt, want die sms-en staan niet op de rekening. Mijn bloed kookt zowat. Ik zeg haar dat ik de rekening voor me heb en dat ik toch echt niets aan mijn ogen heb. Dan zegt ze dat ik bij de verkeerde afdeling ben. Ik moet opnieuw bellen met 1200. Dan schiet ik uit mijn slof. Hoe ze het in hun hoofd halen. Ik eis dat ze me doorverbindt. Actie nummer 5 treedt in werking als ik een mevrouw aan de lijn krijg die zegt dat ik helemaal niet bij de klantenservice ben. Ik zeg haar dat ik nu onmiddellijk mijn abonnement opzeg en met de juiste persoon doorverbonden wil worden. Dat kan niet zegt ze. Ze vindt het heel vervelend (het arme mens kan er ook niets aan doen en dat zeg ik haar ook), maar ik moet toch echt opnieuw bellen. Voor de zesde keer probeer ik het en de verbinding wordt direct verbroken. Is dit een boycot? Inmiddels heb ik klotsende oksels van boosheid en is mijn bloeddruk gestegen tot 180 denk ik. Een aardige jongen neemt de telefoon op. Ik verman me en leg het probleem voor de duizendste keer voor. Een ogenblikje zegt hij, ik ga het voor u nakijken. Het duurt lang. Ik kijk op mijn mobiel, want er brandt ook al geen lichtje meer. Hij zal me toch niet van de lijn gedonderd hebben denk ik. Maar nee, hij meldt zich weer na 10 minuten. “Ik heb het voor u gecrediteerd,”zegt hij opeens. “Het klopte inderdaad niet.” Ik sta met mijn mond vol tanden. “U maakt mijn dag goed,”zeg ik. “Niet om dat bedrag, maar omdat u blijkbaar de enige bent die het wel snapt.” Mijn abonnement zeg ik maandag wel direct op. Als die jongen nu een bedrijf begon, werd ik zijn eerste klant. Youp van ’t Hek had echt gelijk met zijn actie. Wat een bedrijf, dat Vodafone.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten