donderdag 27 januari 2011

Mary Osmond en kwetsende mensen

Oprah Winfrey op de tv. Ze praat met Mary Osmond over de zelfmoord van Osmonds zoon. Indringend, maar ook erg herkenbaar. Ze vertelt over de kwetsende dingen die mensen zeggen en zeiden na zijn dood. In haar geval zeiden mensen dat ze nog 7 kinderen had. Alsof het er niet toe doet dat je eentje van hen verliest. Alsof ze inwisselbaar zijn als een pakje brood.

Ik kwam dit jaar een ex tegen die letterlijk zei dat “het leven doorgaat”. Het is de grootste dooddoener die ik ken na het overlijden van een dierbare. In mijn geval na het overlijden van drie dierbaren. Het is ook kortzichtig en het getuigt van onervarenheid op dit gebied. Want ja, zijn ouders leven allebei nog. Zijn beste vrienden huppelen nog gewoon over deze aardbol en eerlijk gezegd heeft hij in zijn hele leven nog nooit iets meegemaakt wat echt je bestaan aantast. En dat heeft hem dan ook niet tot een beter mens gemaakt. Sterker nog, het heeft hem dus gemaakt tot iemand die zegt dat je door moet gaan met je leven. Alsof dat leven zich overigens ook maar een cent aantrekt van of je nu wel of niet meer doorwilt. Het gaat gewoon door. Ik keek hem dan ook met verbazing aan en wist dat ik weer kostbare seconden van mijn leven had gesleten aan iemand die die kostbare seconden niet waard was.

Een andere vriendin die helaas zelf ook aan kanker lijdt, zei letterlijk tegen mijn andere vriendin die er inmiddels aan is overleden dat het in haar geval minder erg was omdat “zij geen kinderen had”. En daarmee is het dus blijkbaar minder erg als je doodgaat. De moeder van kinderen kan minder goed doodgaat dan iemand in de bloei van haar leven. Het missen van een moeder is vreselijk. Zeker als die kinderen nog betrekkelijk jong zijn. Maar het is nog veel erger om als moeder je kind weg te brengen. En dat is in het geval van mijn beste vriendin wel gebeurd. Ik stond bij de kist toen haar ouders afscheid moesten nemen van hun enige dochter. Een groter verdriet heb ik nog nooit ervaren dan daar op die plek. Omdat het onnatuurlijk is om je kind te zien sterven en te moeten begraven. Omdat het normaal is dat een moeder eerst gaat en dan pas een kind.

Het maakt me na al die tijd ook nog boos dat mensen zo weinig empathisch kunnen zijn en dergelijke dingen er gewoon uitgooien. En alleen maar met zichzelf bezig zijn blijkbaar, zonder rekening te houden met gevoelens van anderen. En ik ben klaar met dat soort mensen. Helemaal!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten