“Het zijn ook echt Turken”. De mevrouw naast me spreekt de woorden uit alsof het om een mensensoort gaat die het leven niet waard is. Het is laat op de avond, we staan voor de incheckbalie op het vliegveld van Antalya en het personeel is inderdaad niet allemaal even aardig. Eerder al ging het fout met de bagagecontrole, want alle koffers liepen vast en moesten toen weer van de band gehaald. Tja denk ik, alsof die mevrouw in Nederland die ons incheckte zo aardig was! Ik kijk de dame nog eens aan. Haar veel te dikke buik wordt omhuld door een veel te strak t-shirt. Ze hoest als een bootwerker wat haar rookgedrag wel duidelijk maakt en haar verweerde gezicht staat bitter en is lelijk van die bitterheid. Haar man lijkt een enorme brommerhelm te hebben ingeslikt. Ook hier weer strakzittend spandex, terwijl een heeeel erg oversized shirt het beter zou doen en al die schande niet zou tonen. Haar tirade gaat maar door. Over die Turken in het hotel, in restaurants, in de bus en nu hier weer. PVV denk ik. Maar ik vraag me vooral af wat zo’n mens in zo’n land doet. En waarom ze zich niet gedraagt als de gast die ze is. In de gebieden waar we doorheen zijn getrokken doet iedereen zijn uiterste best om ons ter wille te zijn. Er wordt Duits, Nederlands en Engels gesproken. De plaatselijke bevolking accepteert veel te korte rokjes en blote borsten terwijl dat toch echt de volksaard niet helemaal is. Het asociale vreetgedrag dat wordt vertoond in een all inclusive hotel wordt getreden met handen en voeten, omdat zelfs dan mensen nog zakken met brood mee naar buiten smokkelen (terwijl staat aangegeven dat dit niet de bedoeling is). En dan klaagt een groot deel van de Nederlandse bevolking over haar medeburgers in eigen land. Kijk eerst eens naar jezelf zou ik zeggen en gedraag je als gast in een land waar je ook daadwerkelijk te gast bent. Alleen maar omdat we daar geld naartoe brengen, lijkt het wel alsof we ook vinden dat we ons alles kunnen en mogen permitteren in een gebied ver van huis. Maar hier moet iedereen zich aan onze regels houden, want hier blijven andere bevolkingsgroepen dus blijkbaar altijd gast in een land dat ze al lang hun eigen noemen. De avond ervoor stonden we nog gebroederlijk "Heb je even voor mij" van Frans Bauer te zingen. Nederlandse Turken en wij, gebroederlijk in een polonaise. Terwijl Bauer in Turkije echt niet in de hitlijsten staat! Vreemd volkje die Nederlanders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten