Hoe voelt dat?

Deze week werd Nederland alweer opgeschrikt door de moord op een meisje. Een veel te jong meisje dat ook alweer door een bekende was omgebracht om tot nu toe onduidelijke redenen. En dat houdt me uit de slaap. Ik moet namelijk steeds denken aan wat dat meisje de laatste momenten van haar leven heeft moeten doorstaan. Haar angst, haar verdriet, of ze doorhad dat dit het einde van haar leven ging betekenen. En welke andere ranzigheden heeft het kind verder mogelijk nog moeten ondergaan? Het heeft me in de ban zogezegd en ik moet het soms echt aan de kant schuiven omdat ik er anders teveel mee bezig ben. Eigenlijk is dat ontstaan toen de kwestie Dutroux aan het licht kwam. Dat een mens in staat is om kinderen zo te misbruiken voor eigen gewin of lust, dat heb ik nooit begrepen. Maar dat die kinderen vervolgens ook nog eens door zijn vrouw, een vrouw die zelf leven kan schenken uitgehongerd zijn en vervolgens levend begraven zijn door het duo, ik heb het nooit begrepen. Die meisjes dus, ze spoken al zo ontzettend lang door mijn hoofd en ik kan ze niet tegenhouden. Misschien moet dat ook niet en moeten we allemaal het geweten vormen van en land, een wereld waarin dat soort dingen een halt wordt toegeroepen. Moeten we veel alerter zijn op alles wat we zien en meemaken. Moeten we in ieder geval een veilige haven bieden aan kinderen uit de buurt of van familie. Punt is alleen dat ook veel van die beesten weten dat het zo werkt en juist zo bijna systematisch te werk gaan. Ze bouwen een vertrouwensband op met jongeren die zoiets nodig hebben en gaan heel geleidelijk aan steeds wat verder. Dat veel ouders dat nog steeds niet beseffen en denken dat iedere ome Jan of Piet die zich leuk voordoet dan ook wel leuk zal zijn, moet de wereld uit. Helaas, zou ik bijna zeggen. Want het is hartstikke leuk om een betrouwbare ome Jan of Piet of tante Klaske of Maaike te hebben. Het kan kinderen door moeilijke periodes scheuren, maar ze kunnen bij een leuke oom of tante ook gewoon veel plezier beleven. Dubbel dus, heel dubbel. Maar als ik een apparaatje zou hebben om in het hoofd van die mannen en vrouwen te kijken en die vuiligheid eruit zou kunnen trekken dan deed ik dat. Met liefde. Want dat meisje van deze week, maar ook Julie en Melissa en Ann en Eefje van zo lang geleden blijven maar door mijn hoofd banjeren. En dat is goed. Laat het een waarschuwing zijn.