In mijn twittertimeline (ja zo heet dat nu eenmaal) verschijnt een bericht. Over waar mensen die aan het sterven zijn spijt over hebben.
Klaarblijkelijk is daar onderzoek naar gedaan en allerlei zaken komen er in naar voren. Te weinig over hun emoties gepraat, te weinig tijd besteed aan hun dierbaren, te veel gewerkt. Er wordt een opmerking bij gemaakt dat dit allemaal te verhelpen is als je je maar laat coachen voordat je gaat hemelen. Dan ga je dus blijkbaar lekker dood.
Ik geloof niet zo in lekker doodgaan
Ik geloof niet zo in lekker doodgaan. Wel in dat de dood een verlossing kan zijn, als het leven of ziekte te veel worden. Maar verder is doodgaan mooi klote, als je het mij vraagt. Het is een eenzaam proces, want je moet die weg alleen gaan. Je weet niet wat je te wachten staat en hoe naar je je gaat voelen in de laatste minuten. En je laat allemaal verdrietige dierbaren achter. En ook dat gaat de meeste mensen niet bepaald in de koude kleren zitten, dus zeg me nu niet dat doodgaan het leukste is wat er is.
Dat het proces dan ook nog eens maakbaar wordt gemaakt, snap ik helemaal niet. Het is wel de trend tegenwoordig, alles is maakbaar. Je bepaalt je eigen geluk, je bepaalt je eigen leven, je bepaalt alles. De grootste kul die er maar is vind ik.
Op de meeste belangrijke zaken heb je totaal geen invloed en het is een kwestie van domme pech of vet geluk als het leven je wel toelacht. Ik heb een dikke bult onder mijn arm zitten op dit moment. De chirurg zal die waarschijnlijk weg gaan halen en als ik geluk heb is het gewoon een ontstoken iets. Heb ik pech dan is het heel iets anders en dan moet ik misschien binnenkort wel op die cursus mooi doodgaan. Dat hoort niet op mijn leeftijd. Maar dat hoorde ook niet toen mijn beste vriendin op haar 45-ste doodging aan die k-ziekte.
De maakbaarheidmythe is naar mijn idee ook volledig doorgeschoten. Als je je maar voldoende inzet en genoeg cursussen en ontwikkelingsopleidingen volgt, dan kom je er wel. Afgezien van het feit dat voor die cursussen veel geld nodig is dat heel veel mensen niet hebben, is het ook niet iedereen geestelijk gegeven dat te kunnen doen. De één wordt nu eenmaal met een gouden lepel in de mond geboren, de ander zou al lang blij zijn als er überhaupt iets zou liggen op die lepel. En als je lichaam het af laat weten, dan kun je het helemaal wel shaken. Het beste maken van wat er is, dat is dan je enige optie. Maar dat is naar mijn idee het hele leven. Maakbaarheid; mijn neus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten