Het begon met een bult onder mijn arm. Zomaar zo’n zes weken geleden. Ik zat met mijn hand onder mijn arm en dacht: wat zit daar? Even gevoeld en er zat een bult. Een flinke bult. Je kon hem heen en weer schuiven.
Niets aan de hand dacht ik nog, want ik heb wel vaker een ontstoken zweetklier gehad die vanzelf verdween. Maar dit ding verdween niet. Sterker nog, ik begon er last van te krijgen. Toch nog weer een weekje wachten, tot ik voor de Pasen vond dat ik nu toch echt maar naar de dokter moest gaan. Eenduidigheid was er niet over.
Wel een lymfeklier zei die, maar of het iets ernstigs was? Doorsturen naar de chirurg dus. En daar zat ik dan gisteren. Met bezweette oksels die werden betast door de handen van de chirurg. Kuipers stond er op zijn naamkaartje. Hij voelde niet alleen die kant, ook de andere. En mijn armen. En keek naar de status van mijn laatste borstonderzoek. En verordonneerde toen een groot aantal onderzoeken.
Een punctie, een echo en een mammografie. De cellen op kweek, kijken wat er in de borst zelf speelt (die ook niet bultvrij zijn, maar dat zijn ze al jaren niet) en kijken naar de bult met een echoapparaat. Vervolgens kwam hij met drie opties: Twee daarvan waren kanker. De derde een ontsteking. Onderzoek moet uitmaken wat het nu werkelijk is.
En het maakt me eerlijk gezegd toch wel wat bang. Ik heb drie keer naast iemand gezeten die zijn doodsvonnis kreeg te horen en alle drie keren is het alsof de grond onder je voeten verdwijnt.
Van “Het kan niet waar zijn” tot “Wat valt er nog aan te doen.” Ik was degene die het niet zelf betrof, maar mijn hart brak. Elke keer opnieuw vroeg ik me af hoe iemand zo’n vonnis toch gewoon kan aanhoren en wat hij of zij dan denkt. Natuurlijk spraken we daar over, maar wat er werkelijk in iemand omgaat is natuurlijk toch altijd de vraag. Zo ben je gezond, zo is het gebeurd met je.
En bij mij hoeft dit natuurlijk helemaal niet ernstig te zijn. Kwam nog een kennis tegen die voor hetzelfde was gekomen en waarbij een cyste was weggehaald. Zo kan het dus ook lopen. Maar de k-ziekte is wel dichterbij gekomen, terwijl ik er altijd van overtuigd bent geweest dat ik daar nooit door getroffen zou kunnen worden. En nu ben ik dus wat murw, hang maar wat rond en kom tot niets. Hadden zij dat ook zou ik willen vragen. Maar zij zijn er dus allemaal al niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten