zondag 10 maart 2013

Koekjes

Ik heb een haat-liefde verhouding met koekjes. Niet omdat ik ze niet lekker vind. Nee, ik heb die rare band met ze omdat ik ze misschien wel te lekker vind. Maar ook omdat ik vind dat ze slecht zijn. Lege calorieën, veel te veel suiker, rare e-nummers. Beter is het om een boterham te nemen, waar wel stoffen in zitten die wat doen voor je lijf.
Het heeft er ook mee te maken dat ik geen maat ken. Van zaken die ik lekker vind, blijf ik eten. Nee, het is geen Boulimia, maar er zit gewoon geen rem op. Geef mij een zak drop en hij gaat tot aan de bodem leeg. Daarna ben ik zo kotsmisselijk dat ik niet meer aan eten moet denken, maar ondanks dat doe ik het elke keer toch weer. Hetzelfde geldt voor chips. Geef me zo’n grote baal Bolognaise chips en hij gaat tot de laatste kruimel op. Volgens mij proef ik ook helemaal niet meer wat ik eet, die hand gaat als vanzelf van de zak naar mijn mond (nee ik doe het ook nog eens niet fatsoenlijk in een bakje.)

Vroeger hadden we ten minste nog van die kleine zakjes waar je je niet misselijk aan kon eten, maar tegenwoordig moet alles groter en meer. En dat is ook te zien: veel mensen hebben denk ik hetzelfde eetgedrag als ik en eten net zolang door tot ze de bodem van de zak of het pakje zien. Toch heb ik ook een andere kant van koekjes ontdekt. Als je ziek bent en er veel mensen langskomen, moet je er voor zorgen dat de inwendige mens van de ander goed verzorgd wordt. Dat betekende dus dat er koffie en thee in huis moest zijn. En koffiemelk en suiker natuurlijk voor diegenen die dat gebruiken (ik zelf dus zelden, omdat ik geen koffie drink of nauwelijks). Maar er horen ook koekjes bij. Voor de meeste mensen is een kopje koffie of thee zonder koekje namelijk geen echt koffie-, of theeuur.

Om mijn al eerder beschreven vreetgedrag in te tomen haalde ik gewoon nooit koekjes in huis. Maar nu moest dat dus wel, wilde ik al die lieverds die mij een goed en warm hart toedroegen een beetje tevreden houden. Dus koop ik tegenwoordig koekjes. Koekjes in soorten en maten. Van stroopwafels tot gevulde koeken, van exemplaren van de bakker tot die uit de supermarkt. Altijd iets lekkers bij de thee of de koffie. En het heeft toch wel wat: zo’n lekkernij in je kast. Het geeft toch een soort troost of zo, maar het is vooral voor degenen die bij je op bezoek komen een soort welkom. Overigens blijf ik dat moeilijk vinden, want ik weet dat ik ze betere zaken kan voorzetten. Maar terwijl ik dit typ, heb ik wel een pak kletskoppen burgemeester gemaakt. I rest my case.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten