Groot nieuws

Ik ga u verlaten. Die titel lijkt er eentje uit een film. Met een romantische inslag. Of eigenlijk een dramatische inslag. Maar de titel is nu van toepassing op mij. Ik blijf als persoon wel gewoon, schrik niet. Maar vanuit werkoogpunt ga ik elders bivakkeren. En dat is leuk, maar ook niet. Want ik denk dat ik Lemster met de Lemsters ben.

Dat ik veel mensen ken, dat ik de nodige connecties heb. Het is verheugend nieuws omdat ik daarmee weer een nieuw begin kan maken na mijn ziekte. Gedurende mijn ziekbed moest ik leven van mijn reserves omdat ik freelancer ben. Ja, ik had een Arbeid Ongeschiktheid Verzekering, jaren geleden maar die heb ik opgezegd. Ik dacht eerlijkheidshalve ook dat ik nooit ziek zou worden en de premies van dergelijke verzekeringen zijn torenhoog. Dus daar zat ik vorig jaar: bijna zonder inkomen en zo ziek als een hond. Ik schreef nog deze column en soms als ik wat energie had nog wat anders.

Maar ik zat ver onder de bijstandsnorm met die drie regels per week. Nu heb je als zieke ook niet zoveel nodig: midden in de chemo’s is uitgaan ook geen optie dus het ging zoals het ging. Ook houd je dat dan niet zo heel erg bezig. Als je maar mag blijven leven. Toen ik weer wat aan de beterende hand was, had ik al mijn hoop op mijn werk gevestigd. Langzaam aan weer wat beginnen en weer wat geld verdienen dacht ik. Helaas bleek het bedrijf dat de krant uitbrengt waar ik bij werkte in zwaar weer te verkeren.

Kranten verdwenen, redacteuren moesten op een andere positie worden geplaatst. En aangezien ik als zelfstandige werkte, was ik dus de laatste die op het lijstje stond om weer aan het werk te helpen. Gelukkig heb ik kanjers van collega’s op allerlei kranten. Die maakten zich hard voor mijn positie en schraapten elk freelancebudget dat ze hadden bijeen. Ik kon daardoor weer een beetje aan de slag en zat niet de hele dag thuis te bedenken dat de kanker wel weer eens terug zou kunnen komen. Ik ben ze daar eeuwig dankbaar voor, want het heeft me vooral uit een isolement getrokken waarin ik naarstig aan het verdwijnen was.

Maar nu was er opnieuw een bezuinigingsronde. Van al het personeel dat bij dit bedrijf werkt, moet een derde verdwijnen. Ik zag het dan ook somber in met de freelance budgetten. En ander werk ligt ook niet bepaald voor het opscheppen. En toen kreeg ik vorige week het heuglijke nieuws te horen dat ik op een krant elders mag komen werken. Maar dat betekent wel dat ik met mijn nog steeds redelijk wrakke lijf wel keuzes moet maken voor het één of het ander. Mijn colummn hier en in de krant blijft bestaan. Zover is duidelijk. En ook dat ik hem blijf schrijven. En incidenteel zal ik misschien ook nog wel eens een verhaaltje maken. Maar verder ga ik Lemmer verlaten. Met pijn in het hart.