zondag 1 september 2013

Spelletjes en hartkloppingen

Ik ben verslaafd. Ik geef het toe. Niet aan drank of drugs. Niet aan eten (nou ja dat wel op z’n tijd). Maar ik ben verslaafd aan al die domme spelletjes die ik via Facebook kan spelen. En volgens mij is deze verslaving net zo erg als aan al die andere middelen.

Want ik heb hartkloppingen, ik ben gejaagd en ik spreek met mezelf af dat ik maar tot drie uur mag spelen, maar dan wordt het toch steeds weer heel snel vier uur. En als ik ’s ochtends uit bed kom ga ik eerst spelen en dan pas douchen en thee drinken. Ik neem nergens meer de tijd voor; ik ben alleen nog maar daar mee bezig.

Hoe de spellen heten weet ik niet eens. Iets met crush en met Pets. Ik moet bonen achter elkaar zetten en dan komt er soms zo’n soort vuurbal tevoorschijn die alles laat verdwijnen. En als ik er drie op een rij heb dan krijg je een soort verpakkinkje er om heen en die zoeft ook weer alles van het beeld. Ik switch van het ene spel naar het andere, want in het andere moet ik huisdieren redden. Die staan dan op gekleurde stenen en die stenen moet ik zien te verwijderen. En ik wordt gejaagder en gejaagder en met mij de hele rest van mijn Facebook vrienden. Want op elk verzoek voor een nieuw leven krijg ik weer een exemplaar.

Als ik dus zo zit te zenuwlijeren doen anderen dat op datzelfde moment ook en ook zij proberen bonen van een rijtje te schieten, huisdieren te redden en oogst binnen te halen. We zitten niet gezellig bij elkaar met een kopje koffie en Monopoly of Mens-Erger-Je-Niet, nee we zitten overal verspreid met RIS handen van de muis als een bezetene te spelen. Alsof ons leven er van afhangt. En levert het wat op? Welnu. Als je het volgens mij goed wil doen moet je zelfs ook nog betalen.

Dat doe ik dan net nog niet, maar ik zie soms scores bij mensen waarvan ik denk: Oké, jij hebt dus ook nog de creditkaart getrokken om verder te gaan met dit spel. Want ook dat doen we: we houden elkaar op de hoogte van onze score. Als ik iemand heb ingehaald is dat zo’n prestatie dat het systeem zelf er voor zorgt dat ik met een druk op de knop dat aan al die mensen kan laten weten die lager dan ik hebben gescoord. Alsof dat een verdienste is. Eerder ben ik van al die spelen af gegaan, maar op de een of andere manier zit ik er nu opeens weer op. Toen snapte ik het ook niet zo goed, soms nu nog steeds niet trouwens, maar nu ik merk dat ik echt hartkloppingen van het gedoe krijg, wordt het misschien wel eens tijd voor een bezoekje aan de Jellinekkliniek. Afkicken van Facebookspelletjes, het moet toch niet gekker worden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten