Alarm

Het is gek hoe de ontwikkelingen van de laatste Jaren een mensenleven op de kop kunnen zetten. Zwicht niet voor het terrorisme zeggen de geleerde koppen, want anders winnen zij. In basis kun je het daar wel mee eens zijn, maar toen zaterdagochtend in de vroegte het alarm afging op Schiphol en we allemaal werden verzocht de hal te verlaten, was ik toch echt even van plan om heel hard weg te rennen.

Parkeergarage bij Schiphol

Het begon al in de parkeergarage. Ik hoorde dat nare gepiep, dat ik alleen kende van de televisie. Gepiep als zijnde dat er iets ernstigs aan de hand is. Van sommige dingen weet je soms niet eens meer waar je het precies hebt gezien of gehoord, maar je weet, dit is vette foute boel. Met een geliefde in een vliegtuig is je eerste gedachte dat het toestel gecrasht is. Of naast de baan terechtgekomen. Of brand in de motor. In ieder geval dat het geen goed nieuws is en dat je allerlei vreselijkheden voor je ziet opdoemen.

Nee, nee, laat het niet zo zijn

Ik dacht steeds, nee, nee laat het niet zo zijn. En het was niet zo. Maar dat wisten we toen nog niet. Toen we de hal binnenkwamen op weg naar de aankomsthal was daar dat nare gedreun van een stem die iedereen sommeerde te vertrekken. Waar je vroeger aan brand dacht of aan een kapotte gasleiding denk je nu dus direct aan een bom. Of een bomgordel. Om iemands lichaam. Explosies. Doden. Gewonden. Dat ging allemaal in een flits aan me voorbij. Mijn gezelschap was nuchterder. We zijn hier om iemand op te halen dus dat gaan we doen. Ook de werkster die de toiletten stond te poetsen, wist van niks zei ze. Dus liepen we gewoon door. Maar niet van harte. Zeker niet van harte. Wat het nu uiteindelijk was, dat alarm, daar zijn we nooit achter gekomen. Gelukkig maar.