Foe

Bijna elke dag loop ik er wel even langs. Op mijn dagelijkse ritje door Lemmer op de jacht naar brood, beleg, groente en fruit, kom ik altijd langs de kiosk. Wachtend bij de brug sta je er bijna tegen aan en zie je alle activiteit. Het gesleep met kisten, met vis, met patat. De kiosk waar in de zomer altijd mensen voor zitten te eten. Een harinkje, een patatje, een lekkerbekje. Of waarvoor mensen van onze kant van het dorp even langsgaan om wat op te halen. Ook datzelfde harinkje, dat lekkerbekje of een zure bom. En nu, nu is de kiosk dicht. Al best een tijdje dicht.

De kiosk is dicht

Eerst was het me nog niet zo opgevallen. Ik dacht aan een vakantie ergens. Even lekker uitrusten, even bijkomen van een zomer die heel lang en heel heet was. En die voor de meeste mensen in de horeca (daar schaar ik het maar even onder) heel druk is geweest. Bovenmatig druk wellicht.

Foe is ziek

Maar toen hoorde ik dat er heel iets anders aan de hand was: Foe (geen idee of je dat zo schrijft, maar zo spreken we het in ieder geval uit), Foe dus is ziek. Onze Foe. Die begon met loempia’s volgens mij, die naar ik altijd heb gedacht als bootvluchteling uit Vietnam hiernaartoe is gekomen. Die altijd met zijn leuke vrouw en even leuke zoon in de kiosk stond. Ziek dus en blijkbaar ook ernstig ziek.

Is er iemand die jullie helpt?

Arme Foe en vrouw en kind denk ik. Is er wel iemand die nu een kaartje bij jullie door de bus gooit of vraagt of jullie het rooien? Is er wel iemand die op bezoek gaat met een bloemetje of steunt met ziekenhuisbezoeken? Is er überhaupt iemand die nu weet hoe het met onze eigen Foe en zijn gezin gaat en of zij iets nodig hebben van ons? Iedere dag vraag ik het me weer af en iedere dag weer krijg ik het antwoord niet. Het gaat ook niet om dat antwoord overigens: ik wil gewoon dat het Foe en zijn gezin weer goed gaat. En dat er in ieder geval ondersteuning is. En dat als we daar allemaal over in het donker tasten en die behoefte er wel, die er nooit zal komen. En daar stagneren mijn zinnen. Ik zou beterschap willen wensen, hulp willen aanbieden, medeleven willen tonen. Maar ik weet niks, anders dan dat hij ziek is. Dus houd ik het daar maar bij: bij sterkte wensen en de hoop op beterschap uit te spreken.