maandag 4 maart 2019

Bestolen



Ik reed een keer op de rotonde van Joure (ja die bestond toen nog) en mijn hersenen hadden eerder dan ik zelf in de gaten dat er iets niet pluis was. Wat dat precies was, zag ik zo snel niet, maar ik wist: hier is iets niet oké. Twee minuten later besefte ik me dat het die spookrijder was die recht tegen het verkeer in, de rotonde van de andere kant nam en die ik dus op die manier was tegengekomen.

Verbijstering

Dat gevoel, die verbijstering had ik een paar weken geleden ook weer. We kwamen terug van een weekje vakantie, het was al nacht en het was koud en vies. We sleepten onze koffers naar boven en toen we voor de deur stonden wist ik: hier klopt iets niet. Ook toen duurde het weer 2 minuten voordat ik in de gaten had wat er niet klopte. Het was leeg daar op de overloop. Daar waar altijd een Thais geesteshuisje had gestaan op een soort altaartje en dat ik had gekregen nadat mijn ouders waren overleden, was verdwenen.

In liefde gegeven

Het was me in liefde gegeven. Ik had het in liefde neergezet. Omdat mijn ouders zo toch nog een plekje hadden en ik hen niet in het vaarwater zat (dat is de gedachte van dat huisje). Ik was er die nacht misselijk van dat iemand het had aangedurfd om dat dierbare stuk mee te nemen. Bovendien: wie neemt er zoiets mee? En waarom? Ondanks herhaalde oproepen is het hokje nog steeds weg. En dat bezorgt me nog steeds buikpijn.



Schoenen ook verdwenen

Toen ik vorige week met het mooie weer naar de Piterstun wilde om daar samen met de andere vrijwilligers aan de slag te gaan, besefte ik me opeens dat ook mijn zwarte boots die zo fijn werken in de tuin waren verdwenen. Ze stonden daar omdat ze onder de modder zaten. En wat nog erger was en ik tot dat moment ook niet had beseft: ook mijn vaders overhemd dat hij zo graag droeg en dat ik aan de wand had gehangen was weg. Weer een pijnpuntje er bij. Enfin, ik snapte het niet en doe dat nog steeds niet. Maar ik trok andere schoenen aan en na het werken in de tuin zette ik die weer onder de modder op het richeltje. En tot mijn grote verbijstering waren die opeens op zondagochtend ook verdwenen. En dat voelt allemaal  raar; heel erg raar. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten