Laat je testen zeiden de hoge heren en de experts. Dan weten
we tenminste wie er besmet is en wie niet. Met een neus die meer drupte dan
niet, leek het me een goed plan. Ook de pijn achterin mijn keel leek me een
signaal te kunnen zijn. Dus ik bleef netjes thuis, maakte een afspraak en moest
toen best lang wachten op het moment dat ik mocht komen. Toen ik parkeerde
stapte een piepjong meisje uit de auto naast me. Ze was met haar moeder. Had
een mondkapje voor en liep naar het testgebouw. Waarvan acte.
Zal ik wel of niet
Daar in zo´n grote hal allemaal dames in een soort
robotuitrusting. En voor me een dralende vrouw. Hoe ver gaat dat stokje in je
neus? Doet het erg zeer? Zal ik het wel doen of niet? Ik dacht, mens loop toch
door en laat het gewoon doen. Hoe sneller je dat doet, hoe eerder het voorbij
is. En hoe sneller het voor mij ook voorbij is.
Onaangenaam
Ik kreeg een buisje en een folder mee naar een
alleraardigste mevrouw in zo´n blauw pak en een kap rond haar hoofd. Ze
worstelde met haar handschoenen. En had het warm volgens mij. Zegt u maar wat
ik moet doen zei ik. Ze legde het uit. Ook dat het wel even onaangenaam kon
zijn. Maakt niks uit zei ik. Ik heb chemo´s gehad, zo erg zal het vast niet
zijn. Wat misschien heel ongepast was om te zeggen.
Het ene neusgat wilde niet
Eerst ging de wattenstaaf diep in mijn keel in de hoekjes.
Daarna in de neus. Het ene neusgat wilde niet. Dat zat wat dicht. Dat voelde ik
ook. Dan de andere maar. Dat ging beter. Het was inderdaad wat onaangenaam,
maar ach het was ook zo voorbij. Dank u zei ik. Dat u dit toch maar doet. Met
gevaar voor eigen gezondheid.
Thuisblijven en afwachten
En toen was het thuisblijven geblazen en het verlossende of
niet verlossende telefoontje afwachten. Binnen 48 uur hadden ze gezegd. En
hebben we dan niet gebeld, dan mag u ons bellen. Ze hadden niet gebeld binnen
48 uur. Maar ik mocht hen toch niet bellen, werd me te verstaan gegeven toen ik
dan maar zelf belde. Ze bekeek ongetwijfeld de uitslag, maar controleerde alleen
mijn telefoonnummer. Dat is het juiste zei ze en ze hing weer op. En dus zat ik
te wachten. En te wachten. Op verlossing. Of op nog een extra week thuisblijven….
Het werd gelukkig de verlossing. Ik mag er weer uit. Maar in
drukke winkels doe ik mijn mondkapje maar voor heb ik me voorgenomen. Want nog
een week binnen, riskeer ik niet weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten