Ik ben net een minuut jarig. En daar zit je dan. Weer een jaar erbij, weer een jaar dichter bij het einde. Beetje zwartgallig, ik weet het. Komt waarschijnlijk ook omdat de drie mensen die altijd bij die verjaardag waren er niet meer zijn. Mijn vader en mijn moeder en Antje mijn hartsvriendin. Vooral die laatste speelde op mijn verjaardag altijd een grote rol. Gewoon omdat ze er altijd was, omdat het met haar altijd gezellig was en de wijn altijd rijkelijk vloeide. Maar ook omdat ze er in ondersteunende zin altijd was, een leven lang.
Mijn ouders overleden respectievelijk in september en oktober van hetzelfde jaar. Nog geen 2 maanden later was ik jarig. Wat zag ik tegen die dag op! Ik lag nog in bed toen de telefoon ging. Eerst wilde ik niet opnemen, maar toen zag ik dat het Antje was. Of ik de deur wel even open wilde doen. Stond ze daar met een heel ontbijt, slingers en zelfs een flesje champagne. Ze redde mijn dag, maakte hem toch waardevol. Inmiddels wordt het mijn tweede verjaardag zonder haar. Het is niet voor te stellen dat ze er al langer dan een jaar niet meer is en toch is het zo. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk, het nog niet kan bevatten dat die vreselijke rotziekte haar sloopte en ze de kans niet heeft gehad op een veel langer leven. Haar missen, mijn ouders missen is cruciaal op dit soort dagen. Mag niet, ik weet het, want ik zou het leven juist moeten omarmen. Maar dat was eenvoudiger met hen er bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten