maandag 11 juli 2011

Kopje koffie, glazenzetter?

De uitdrukking “kopje koffie, glazenzetter, of eigenlijk glazenwasser in de oorspronkelijke variant” impliceert iets anders dan dat de persoon in kwestie koffie krijgt aangeboden. De indruk zou dan ook kunnen ontstaan dat ik op slinkse wijze mannen mijn huis binnensleur om er vervolgens de meest vreemde zaken mee uit te halen. Niets is minder waar. De afgelopen weken heb ik het huis vol gehad met glazenzetters en schilders. Ze plaatsten dubbele ramen, verfden kozijnen, haalden rot hout uit kozijnen en zetten er een soort nephout voor terug. Of echt hout, daar wil ik eigenlijk van af zijn. In weer en wind beklommen de heren mijn woning die toch al snel 6 meter hoog is (of is het meer?), stonden in zo’n wiebelig bakje waar ik het Spaans benauwd van kreeg en stonden in die enorme hitte van vorige week glazen te huffen van 4 bij 5 meter die heel zwaar waren. Zelf ben ik veel op pad dus qua gezelligheid hadden ze niet veel aan me. Maar tot hun grote verbazing bood ik hen wel de koelkast en het koffiezetapparaat aan. Een sleutel hadden ze al om de nodige werkzaamheden te kunnen verrichten in mijn afwezigheid, dus zo moeilijk was dat niet. Op een gegeven moment kon ik mijn prettige gezelschap wel aanbieden en zaten we gezamenlijk koffie te drinken. En tot mijn grote verbazing was mijn huis het eerste waar ze iets vochtigs kregen. Bij al die andere woningen moesten ze het zonder doen. Niet dat zij zich erover beklaagden, maar het verbaasde mij wel. Waar zijn de tijden gebleven dat je iedereen die iets voor je deed in ieder geval een kopje koffie aanbood? Vroeger was dat in Lemmer volgens mij toch heel gewoon. Iedereen kon overal aanschuiven en kreeg in ieder geval iets aangeboden. Wat heeft dat nu veranderd, zodanig dat we hardwerkende mannen tijdens temperaturen van boven de 30 graden in hun busje laten zitten smelten? Is dit nu de individualisering waar de goegemeente het altijd over heeft?
Wat mensen bovendien vergeten is dat zo’n bakkie leut ook nog eens veel goodwill kweekt. Ik hoefde mijn zware bank niet te versjouwen die op het balkon stond, dat deden de mannen voor me. De bedden die op de slaapafdeling staan, ook niet. En als tegenprestatie kreeg ik ook nog een lekkerbekje aangeboden van de mannen en lagen er elke dag leuke briefjes op tafel. Over hoeveel koffie er was gedronken en hoeveel fris en dat de dank groot was. De mannen zijn inmiddels vele huizen verderop aan het werk dus onze koffierelatie is even verbroken. Maar ik hoop wel dat ze elders zo nu en dan een “ bekje drinken” krijgen zoals mijn moeder altijd plachtte te zeggen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten