Het is volgens mij voor iedereen een droom om iets te winnen. Niet voor niks is er met oud en nieuw een run op staatsloten en niet voor niets zijn krasloten niet aan te slepen. De gedachte dat je na het kopen van zo’n stukje papier nooit meer iets hoeft te doen en alleen maar van je cocktail hoeft te nippen terwijl je in een bananenrokje of kokosshort in je hangmat ligt, is voor velen magisch.
Voor anderen zal het een uitweg betekenen uit een moeilijke situatie. Dus dat dagdromen over een toekomst zonder geldzorgen, volgens mij doen velen het. Dat instanties daar ook graag gebruik van maken, werd me vandaag weer enorm duidelijk. Ik doolde vorige week door dat pak met folders van alle winkeliers die we elke week krijgen toen ik een kaart van Hema onder ogen kreeg. En ja, je kon er iets mee winnen. Ik lees dat soort dingen altijd in bed en aangezien ik nogal een woeler ben, liggen al die papieren ’s ochtends altijd naast me op de vloer. Aan de andere kant wel te verstaan, waar ik ze niet zie als ik opsta.
Toen ik bijna over ze uitgleed, om het raam te openen, herinnerde ik me de actie weer. Leuk dacht ik. Prijzen winnen bij de Hema. Ik zag vanuit een ooghoek nog wel dat er ook iets stond over de Postcodeloterij, maar dat was dus ook echt vanuit mijn ooghoek. Ik nam de stapel mee naar beneden, startte mijn PC op en ging douchen. Toen ik mijn mail ging checken was ik dat formulier al weer vergeten. Maar daar lag het: recht voor mijn neus. Toch maar even doen. Nadat ik mijn nummer had ingegeven dat op de kaart stond (eerst even krassen voor de spanning) moest ik opeens van alles invullen. Naam, adres en telefoonnummer. Dat laatste weigerde ik. Met mijn telefoonnummer hebben ze niets te maken. Mooi niet. Het systeem bleef roepen om het in te vullen, zonder dat kwam ik geen stap verder.
Eigenlijk haakte ik toen al af, maar ik vond mezelf heel slim en ik typte gewoon een fictief nummer in. Haha, daar had het systeem niet van terug. Ik ging door voor de volgende ronde. Nou, dat heb ik geweten. Als je niet heel erg goed oplet, zit je opeens aan die loterij vast. En betaal je iedere maand 12 euro zoveel voor een kans van niks. Ook dat wist ik te omzeilen, maar toen ik dan uiteindelijk de bevestiging kreeg dat ik meedeed met de wedstrijd, stond daar weer in dat ik loten moest kopen. Omdat het voor het goede doel was, maar ook omdat ik een enorme kans maakte op een vrachtwagen met geld. Ik denk dat de enige met zo’n vrachtwagen de directeur is van de Postcodeloterij. Of zou dat ook weer de overheid zijn, die van alles aan banden legt, maar die wel de casino’s in eigendom heeft?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten