Nummer 56

Nieuwjaarsdag. Ik kom van een vriendin die ver weg woont en ben helemaal kapot. Een ander bed, wat later gaan liggen en dan komt de man met de hamer al snel langs. Het is al avond als ik in Lemmer arriveer en al mijn eten is in bevroren toestand. Dan maar Chinees halen denk ik. Met de juiste keuze ook wel gezond en ik kan daarna gaan liggen. Ik rijd meteen door en ga niet eerst naar huis. Het valt me op dat het parkeerterrein wel erg vol staat, maar ik denk er verder niet zo bij na.

Als ik echter de deur wil openen van het restaurant, lukt dat niet. Ik duw nog even en merk dan dat er gewoon een mens achterstaat. Niet één overigens, maar wel een paar honderd zo lijkt het. Het is er afgeladen. Iedereen eet blijkbaar op nieuwjaarsdag Chinees of heeft geen zin om te koken. Of heeft net als ik alles in de diepvries liggen. Ik zie allemaal bekenden en het is zowaar gezellig. We wensen elkaar gelukkig nieuwjaar, grappen over hoe lang een bami kan zijn (in tijd heel lang) en kijken of het ook uitmaakt welk gerecht je hebt besteld. Dat blijkt het. Bovendien zijn mensen die vantevoren hebben gebeld in het voordeel.

Hun eten staat vrij snel op de counter, terwijl wij allemaal met ons nummertje zitten te wachten. Want ja, je krijgt een nummer voor je bestelling en als je eten klaar is, wordt dat omgeroepen. We grappen dat we misschien het eerstvolgende nummer maar moeten nemen en dan thuis maar zien wat de pot schaft. We wisselen uit wat we besteld hebben. Mijn soepje blijkt behoorlijk wat tijd in beslag te nemen.

Anderen met veel ingewikkelder gerechten zijn al veel eerder dan ik aan de beurt. Omstanders manen mij om te vragen of ze me niet vergeten zijn. Een soepje kan volgens hen nooit zo lang duren. Ondertussen gaat de deur weer verscheidene keren open. Sommige mensen stuiteren terug als ze zien hoeveel mensen er inmiddels staan en zitten. Later hoor ik dat er ook mensen zijn die heel moeilijk doen. En ik: ik kreeg mijn soepje met nummer 56 en vond het eigenlijk wel gewoon heel gezellig.