Dag buurman

Dag buurman.  Jarenlang zeiden we dat bijna dagelijks tegen de Chinese buurman die tegenover de krant zijn restaurant had. We kwamen er bovendien allemaal regelmatig. Sommige van ons hadden zelfs een vaste dag in de week dat ze er eten gingen halen. Anderen gingen af en toe. Ex-collega Pier en ik haalden er ook vaak tussen de middag een loempia. De buurman kwam regelmatig ook even over naar ons pand. Om de advertenties te betalen, om de menu’s van de week die in de advertentie moesten door te geven.

Altijd warme belangstelling

Buurman en zijn vrouw die we buurvrouw noemden, waren vaste bakens in ons levens. Maar vooral ook hele warme bakens in ons levens. Altijd een kopje thee, altijd een warm woord. Als buurman op z’n fiets langs mijn huis kwam rijden altijd een gezellige groet. We spraken over de kleinkinderen, ze brachten thee voor ons mee en Chinese hoestdrankjes als het niet goed met ons ging. Buurman en buurvrouw, we hadden een warme band met ze. Die band veranderde niet toen wij noodgedwongen uit het pand trokken. We zagen ze weliswaar minder frequent, maar we gingen nog altijd regelmatig bij ze langs. En ze bleven buurvrouw en buurman.

Later

Door het overlijden van buurmans broer werd het voor hem heel erg druk. Maar hij leed ook zichtbaar onder het gemis van zijn broer. We spraken er samen wel over. En dat ze het eigenlijk wel eens wat rustiger aan wilden doen en moesten doen. Later zeiden ze. Later. En toen zeiden ze dat toch een vakantie hadden geboekt naar hun dochter in Hongkong. Wat leuk dachten wij. Maar daarna was het restaurant dicht. Buurman bleek heel erg ziek. Heel erg ziek. Maandagavond gingen we hem onze laatste eer bewijzen. Beste buurman, tot op heden wisten we uw Chinese naam niet eens goed en kende u onze namen waarschijnlijk ook niet allemaal . Maar wat zullen we u missen!