Niks meer aan

Ja, het was een prachtig feestje afgelopen week. Vier dagen lang hossen en dansen op het strand met een glaasje in je hand. Bands van wereldfaam en van wat mindere bekendheid, waarbij ik de wat kleinere jongens (en meisjes) dan persoonlijk weer het leukste vond. De dragqueens in hun prachtige outfits, de magician die zo leuk was. De grote namen doen er toe natuurlijk. Maar als verstokte Oerolganger ga ik toch vooral voor het kleine en onverwachte en het soms wat minder gangbare. Maar het leuke van dit festival is wel dat je niet voor het ene of het andere hoeft te gaan, maar gewoon een paar stappen in het zand zet en je dan gewoon in een heel andere wereld waant.

Zwemmen tegen ALS

Komend weekend een activiteit van een heel ander kaliber. Moedige dames en heren springen in het (niet zo schone?) water en zwemmen daar geld bijeen voor ALS. Rotziekte, zoals zoveel andere rotziekten. Mooi dat die inzet er is; het zijn allemaal Maartens maar dan op een ander vlak. En geld is het enige dat ertoe doet als je onderzoek wilt financieren. Maar hoe is dat nu dacht ik,  als de man met wie je een eeuwigheid lief en leed deelde, is overleden aan die kloteziekte en je verbindt er toch nog je persoon aan. Want ik noem dat dapper. En ik denk dat ik zelf tijdens zo’n gebeurtenis de hele dag onder een dekbed zou gaan liggen met een elektrische deken op tien. Zelfs als het niet vriest. Zelfs als de zon schijnt. Gewoon om er maar even niet mee geconfronteerd te worden en me te wentelen. In warmte en ledigheid.  

Er is niks meer aan

Er is niks aan zei ze. En dan bedoelde ze niet de dag zelf alleen.  De ziekte heeft hem – en dus ook haar – alles afgenomen wat er was. Maar ik ga toch zei ze. Help toch mee. Ze zei het zonder te klagen. Meer als constatering. Vermeldde er bij dat er nog heel veel fijne en lieve mensen om haar heen zijn. Maar toch: er is niks meer aan. En ik begreep het. En vond en vindt haar een held. En hoop wel een ietsjepietsje voor haar dat er op een dag toch weer een heel klein beetje aan is.