Ik moet soms op de meest vreemde momenten op de meest vreemde plaatsen zijn. Dat geldt overigens niet alleen voor mij, maar ook voor mensen van de Thuiszorg, artsen, monteurs, mensen van woningbouwcorporaties en ga zo maar door. Tot deze week had ik daar nooit angst voor, maar opeens had ik dat nu wel. Ik had het idee dat de deur achter me in het slot ging nadat ik naar binnen was gegaan en vond de sfeer in de woning wat vreemd.
Er gingen allerlei stekels op staan waarvan ik dacht, het is hier niet pluis. Het bleek echter wel pluis, want er was niets aan de hand, maar ik bedacht me toen wel dat ik niet veel kon uitrichten als de mensen waarbij ik wel op interview ben geen goede bedoelingen hebben.
Collega’s weten wel waar ik ben, maar dat helpt natuurlijk niet veel als er al iets met je gebeurd is. Dat zie je wel met andere slachtoffers. En als ik de meisjes die later dood werden aangetroffen en waarbij de politie al eerder wist waar ze mogelijk wel zouden zijn nog in mijn herinnering haal, dan geeft dat de burger ook niet veel moed.
Bang dus.
Ik hoop dat ik deze week niet weer wordt overvallen door zo’n irrationele angst. Want zeg nu zelf, we wonen nu ook weer niet bepaald in een gebied waar het schering en inslag is dat er iets met je gebeurt. Misschien ben ik het verlies aan vliegangst wel aan het compenseren met een andere angst, dat kan natuurlijk ook. Dat ik inwendig eigenlijk toch heel graag een grote angst wil hebben.
Wat het me oplevert?
Voorlopig alleen een stijve nek omdat de spanning zo groot was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten