Aardappelen met ballen

Kerst. Opeens stond het voor onze neus, eigenlijk alsof we het niet hadden verwacht. Druk geweest met van alles en nog wat, dagelijkse beslommeringen, werk en ja wat eigenlijk nog meer. Maar het overviel ons dus gewoon wat, die kerst.

Opeens kerst en niets te eten

En toen was het daar opeens: vier dagen van niet zoveel hoeven, uitslapen, kerstkaarten schrijven en kerstdiners. In die kerstdiners hadden we ons een soort van verdiept. Soort van, ja  echt. Hier en daar een website bekeken met een menu. Ging er weer een telefoon of moest er weer een artikel gemaakt worden. Of moest manlief weer veel te vroeg uit bed voor zijn dagelijkse werk. En wij veronderstelden maar voortdurend dat we nog zeeën van tijd hadden. En toen was het dus opeens een feit. We keken elkaar ’s ochtends – of eigenlijk was het al best wel middag - wat aan en bedachten dat we niks bedacht noch besproken hadden. Daarbij snotterde ik dat het een lieve lust was en had ik piepende oren. En een dichtgeslibde neus die in de nacht de meest wonderlijke geluiden voortbracht. Oh ja en er was een truck over me heen gereden. Spreekwoordelijk dan.

Eerste Kerstdag

Op die eerste kerstdag scoorden we nog net een kopje koffie in een plaatselijke horecagelegenheid. Maar het was ook daar duidelijk dat iedereen die daar zat wel was voorbereid op het grand gala du kerstdiner. Dat zag je aan hoe ze zich gedroegen, aan hun kleding en niet in het laatst door het bordje met hun naam op de tafel.

Karton dan maar?

Doordat mijn evenwichtsorgaan ook totaal uit balans was, zag ik de muren in het etablissement op en neer dansen en daarom wilde ik gewoon weg. Maar wat doen we nu met het eten werd de vraag van de dag. Pizza bij een wereldleider in smakeloos karton opperde manlief.  Daar houdt hij namelijk van, van zulk niet te eten eten. Bij het openen van de pagina voor dat ‘restaurant’ dat je geen restaurant kunt noemen werd al snel duidelijk dat er vandaag geen pizza werd gescoord. Vandaag gesloten zei de site. Ik werd er niet heel verdrietig van.

Eten uit het kerstpakket

 Ik dook vervolgens in het kerstpakket van manlief om vervolgens met allerlei troep er weer uit te komen. Chips met hete saus, popcorn, koekjes, zoute stengels. We plaatsen ze naast het monopoly bord , namen hier en daar een hapje, mijn prikkelbare darm kwam onmiddellijk in opstand en daar mocht hij direct van meegenieten en toen keken we elkaar aan. Bak jij de gehaktballen, dan schil ik de aardappelen, zei ik. De troep uit het kerstpakket ging weer terug in de doos en we deden ons vervolgens tegoed aan gekookte aardappelen, biologisch-dynamische gehaktballen en sla met slasaus. Tja, wat is daar verder nog aan toe te voegen….

Ik hou van jullie allemaal

Ik hou van jullie allemaal. Als ik dat nu tegen alle lezers zou zeggen, zouden ze me dan voor gek verklaren? Of zouden ze denken dat het aan de tijd van het jaar ligt, waarin alles met een dennentakkengeur omfloerst is en bedekt met de mantel der kerstliefde.

Dickens festival 

Toch dacht ik het even de afgelopen dagen. Ik huppelde over de Dickens markt waar mensen allemaal met elkaar samenwerkten om er een mooi feestje van te maken. Al die inzet, al die verenigde krachten, al die oproepen om hulp die spontaan werden ingewilligd.  Iedereen lachte, iedereen glimlachte, iedereen had een aardig woord over voor elkaar, groette elkaar. Ik zoende mensen die verlies hadden geleden, verdriet hadden of ziek waren geweest, ik werd gezoend door mensen die verlies hadden geleden of ziek waren geweest.  Ik besprak best intieme zaken gewoon tussen de bedrijven door en hoorde tussen diezelfde bedrijven door ook van de andere kant ontboezemingen.

Vertrouwen

Vertrouwen dacht ik, daar draait het om. Ik zat aan tafel met wildvreemden en sprak mooie woorden met ze. Ik ontmoette mensen die ik lang niet had gezien. Ik zag het initiatief tot een gezamenlijke tuin en werd daar helemaal blij en ontroerd van.  De kerstbellen rinkelen kortom en ja ik heb heel hard de neiging om te roepen dat ik iedereen lief en leuk en aardig vind.

Minder scherp

Wat overigens niet hoeft van iedereen. Een lezer zei laatst tegen me dat ik een beetje week aan het worden was. Je column mist de scherpte van voorheen. Het mag wel wat pittiger, meende hij. Ik moest daar wel om grinniken. De gemeente zal het met die constatering vast niet eens zijn, bedacht ik me. Maar ook die man is me dierbaar. Niet alleen om zijn eerlijke woorden, maar omdat hij ook zo’n aardige man is die altijd openstaat voor contact en niet alleen op dagen dat er een soort van feestelijkheid heerst. Dus daarom zeg ik het maar gewoon: ik houd van jullie allemaal.

Himmelsjek verdwijnt

De himmelsjek verdwijnt. Geldkwestie. Natuurlijk. Die sjek is een soort voucher die mensen konden kopen voor 5 euro zodat ze 1 uur huishoudelijke hulp konden inkopen. Niet via hotelveiling,nl, maar als een goedmakertje. Want de gemeente betaalde de resterende 17,50 euro per uur. Mensen die daar gebruik van konden maken, werden overigens eerst flink gekort op diezelfde huishoudelijke hulp en dit moest dan uitkomst bieden. Ik weet het omdat ik hetzelfde aanbod had gekregen. Toen ik na mijn zesde chemokuur probeerde mijn vloer te dweilen maar daar bijna in bleef, kreeg ik eerlijk is eerlijk gewoon huishoudelijke hulp. Geen overbodige luxe, want ik was heel lang tot niets in staat.

Ziek, oud of gebrekkig

En zo zal het eigenlijk iedereen wel vergaan die hulp krijgt. De oud, te gebrekkig, te ziek om er zelf voor te zorgen dat je je huis aan kant kunt krijgen. Is die hulp voldoende? In mijn geval niet. In het geval van mijn ouders ook niet. Teveel momenten op een dag dat je zo graag dat kopje thee wilt hebben, er geen eten in huis is of je net weer hebt overgegeven in de wc en dat eigenlijk opgeruimd moet worden, maar je er geen energie voor hebt of er te ziek voor bent (of aan bed gekluisterd bent en dus afhankelijk van iemand anders daarvoor). In dat licht bekeken vond ik de afkalving dan ook al een slechte zaak.

Vraag je buurvrouw van 80 je te helpen

Bovendien werd zowel bij mijn ouders als bij mij al heel snel de vraag gesteld of de buurvrouw niet eens wat kon doen. Mijn buurvrouw van boven de 80? Die met een rollator loopt? Een andere buurvrouw dan? Nee, die is 70 dus die kan dat er nog wel bij doen. Andere mensen in de straat dan? Dat die de hele dag van huis zijn en daarna ook thuis nog een gezin draaiende moeten houden, gaat er blijkbaar niet in. Toch vindt de gemeente dat die sjek wel kan verdwijnen. Er is volgens het college namelijk heel veel draagvlak onder mantelzorgers om iemand in de nabijheid te helpen, zeker als dat niet te lang gaat duren. Blijkbaar geeft een zieke of oudere er een briefje bij hoe lang hij hulp nodig heeft en kan de mantelzorger zich daar dan op instellen.

Sjek om mantelzorgers niet overwerkt te laten zijn

Oh ja en had ik al verteld dat diezelfde himmelsjek er ook was voor mantelzorgers? Zodat zij huishoudelijke hulp konden inkopen om zelf niet overbelast te raken, terwijl ze dag en nacht voor een dierbare zorgen? Nou ja voor hen verdwijnt de sjek dus ook. Maar zij kunnen nu rekenen op preventieve ondersteuning. Gaat die hun huis schoonmaken? Nee, daarin leren mantelzorgers hun grenzen aan te geven. En degene die mantelzorg krijgt, krijgt dan te horen dat de mantelzorger hem peert. Geweldig besluit dus om zowel huishoudelijke hulp te beperken als de sjek te laten verdwijnen.  Maar ja, alles voor de centen in deze gemeente. Er zijn ook instellingen binnen de gemeente die miljoenen subsidie krijgen en daar doelgroepen mee bedienen waar je een fietsenhok mee kunt vullen. Dat kan blijkbaar wel. Het is maar waar je de prioriteit legt.

Stroop van de gemeente

Wie in deze gemeente iets voor elkaar wil krijgen, heeft vaak te maken met een stroperige organisatie. De lijnen zijn vaak niet bepaald kort, de regels worden driftig gehanteerd en er gaan vaak vele weken voorbij voordat er daadwerkelijk een besluit wordt genomen. Voor burgers vaak niet helemaal te begrijpen.

Wettelijke termijnen gemeente

Dat er voor heel veel zaken wettelijke termijnen staan is vaak al moeilijk uit te leggen, maar dat er binnen het gemeenteapparaat dan daarnaast soms ook nog eens zo lang over wordt gedaan om ergens een antwoord op te geven is velen een doorn in het oog. Overigens geldt dat voor individuele burgers, maar ook voor instanties of bedrijven.

Kernenbudget

Groot was mijn verbazing toen ik erachter kwam dat Lemsters ook nog een soort budget door de neus wordt geboord, het kernenbudget geheten. Dat is overigens niet de schuld van de gemeente, maar van de Lemsters zelf. Lemmer heeft namelijk geen plaatselijk belang dat de belangen van haar inwoners behartigt en regelmatig overleg pleegt met de gemeente.

Minder lange lijnen met de gemeente

Zou er wel zo’n plaatselijk belang zijn dan waren de lijnen misschien(!) ook wat minder lang en konden instellingen ook nog eens een leuke duit krijgen voor allerlei initiatieven die ze ontplooien. Zodat niet al het geld naar Balk (jawel met een plaatselijk belang) of Joure of al die andere plaatsen gaat. Want daarover klagen wij Lemsters toch altijd? Dat het geld van de gemeente totaal niet meer hier terechtkomt omdat we helemaal aan het voeteneinde zitten? Wie weet moeten we daar toch eens over nadenken.

Ik wil, ik wil, ik wil

Ik wil, ik wil, ik wil klinkt als het Sinterklaaslijstje dat ik vroeger altijd moest inleveren. Daarop zette ik ongebreideld (net als andere kinderen denk ik) alles wat ik dacht te willen hebben. Mijn verlangen naar spullen werd overigens ook wel gevoed door alle folders die door de bus vielen.

Ter Meulen Post

Op de één of andere manier werd ik daar op jonge leeftijd al heel erg door getriggerd. Ook de TerMeulenPost (wie kent dat nog?) die bij ons door de bus viel was zo’n boekwerkje waar ik altijd iets uit wilde. En ik bestelde er ook wel eens iets uit, waarbij ik me nu afvraag hoe ik dat toen betaalde. Spaarde ik mijn zakgeld op? Of zette ik mijn moeder gewoon voor het blok als de postbode kwam en er afgerekend moest worden. Mijn herinneringen daarover zijn vaag, het geluksgevoel over de komst van een pakje groot.

Poppenhuis maken

Enfin, toen deze week weer een folder door de bus viel met daarin een poppenhuis werden mijn nostalgische gevoelens alleen maar aangewakkerd. Maar ik wilde niet dat poppenhuis uit de folder, ondanks het feit dat het me terugwierp in de tijd. Ik wilde gewoon het poppenhuis dat mijn vader had gemaakt toen ik een klein meisje was. Dat poppenhuisje met de minuscule meubeltjes dat hij helemaal met zijn eigen handen had gemaakt. Dat me jarenlang zo gelukkig maakte als ik er alleen maar naar keek.

Gezelligheid 

En hoewel het leuk zou zijn dat ik dat poppenhuis weer terug zou hebben, was het toch iets anders deze week dat ik wilde. Geen bezit of weer meer meuk. Ik wilde tafels vol gezellige mensen. Tafelen op z’n Italiaans met leukerds. Dat wilde ik overigens niet alleen voor mezelf. Ik wilde dat ook vooral voor manlief. Die er wat doorheen zit. Door de vele examens die hij de laatste weken heeft moeten doen, voorafgegaan door maanden van studeren. Door het vroege opstaan, gevolgd door lange dagen van werken. Door de kou die hij niet gewend is. En omdat hij het zitten en praten onder de mangoboom met Gambiaanse thee mist. Omdat hij het langzame leven mist, waarin altijd wel tijd is om met elkaar te praten. Daarom zou ik willen dat we aan lange tafels met veel mensen zitten, terwijl we genieten van thee of eten, praten en lachen en even de stress wegjagen. Ja, ik wil, ik wil, ik wil dat.

Via Amsterdam naar Lemmer-Noord

De buitenwereld lijkt wel verdwenen. Soms is dat overigens niet zo erg, soms is hij namelijk te eng voor woorden. Maar de buitenwereld lijkt nu bijna onbereikbaar en dat ligt aan de wegwerkers en de provincie.

Rotonde Joure

Het feit dat we al maanden met een gangetje van 70 langs alle verschillende werkzaamheden in Joure hobbelen, vinden we al bijna gewoon. Het startte toen ’s ochtends vroeg om half 6 de zon al op kwam, nu die in geen velden of wegen te bekennen is, hobbelen we nog steeds. Wel anders trouwens, de wegen worden dan weer hier en dan weer daar langs geleid.

Rondweg Lemmer afgesloten

Maar nu hobbelen we ook in onze eigen straat. En zelfs op de fiets hobbelen we. Want als we naar noord willen of zelfs het dorp in via de rondweg dan kan dat dus niet. Dan kan dat dus al vele maanden niet. Wil je de noordkant van dit dorp bereiken dan moet dat via ingewikkelde constructies. Heel erg ingewikkelde constructies.

Oversteken met gevaar voor eigen leven

 Je moet over een weg met gevaar voor eigen leven. Of je moet tien kilometer omrijden omdat alle fietspaden gewoon zijn afgesloten. Wie naar het busstation wil per fiets of lopend kan daar ook al niet langs. Afgesloten.

Afgesloten

Voor de deur in de bus stappen kan niet. Afgesloten. Naar de fysiotherapeut via het tunneltje kan niet. Afgesloten. We moeten hier zo langzamerhand zelf een TomTom zijn om nog ergens een route te vinden die wel begaanbaar is. Oh ja en we moeten voor het uitvinden van die ene route ook nog tijd hebben. Heel veel tijd. Want we gaan tegenwoordig via Amsterdam naar Lemmer-Noord. Daarbij weten we dan ook allemaal nog eens dat deze hele operatie niet gaat helpen. De bruggen zullen in de zomer net zo vaak omhoog gaan als voorheen en dan staat het verkeer weer net zo vast. Afgesloten dus.

Plaatjes

De vrouw die voor me loopt,  belt aan en blijft dan voor de deur staan als die is geopend. Nieuwsgierig als ik ben, kijk ik toch even. Waarom gaat ze niet naar binnen? Krijgt ze niet een kopje koffie? Of kent ze de mensen niet? Maar ze heeft toch aangebeld en diegene die in het huis loopt, is weer naar binnen gelopen.

Geen collectebus

 Ze heeft ook geen collectebus bij zich, zoveel heb ik ook al wel gezien. In het voorbijgaan en tussen twee wimpers door zie ik dan de reden van haar bezoek: de plaatjes van Lemmer.

Gekte: plaatjes over Lemmer

Waar ik ook kom, overal heerst gekte over die herinneringen op fotootjes aan lang verleden tijden. Bij de bruggen zitten mannen waarvan je denkt dat die nooit en te nimmer om plaatjes bedelen. Toch kijken ze je als aasgieren aan als je uit de Jumbo komt en mogelijk nog een pakje op zak hebt.

Gemiste nummers

Hele lijsten gaan rond met gemiste nummers, er wordt vergaderd in brughokjes, mensen bestoken elkaar op Facebook met nummers en ruilavonden om dat boek over de geschiedenis toch vooral maar vol te krijgen.

Boek over Lemmer met plaatjes

Toen de actie net was gestart had ik geen idee waar die hele actie over ging. Ik houd namelijk niet van verzamelen en ik doe eigenlijk nooit mee aan acties op iets te sparen. Te veel rotzooi en het huis staat al zo vol met troep. De plaatjes zelf had ik dan ook helemaal niet gezien - sterker nog ik wist niet eens dat er een boek was waar ze in moesten.

Het lijkt wel goud die verzameling

 Tot er allerlei smeekbeden kwamen. Of ik de plaatjes toch alsjeblief wilde aannemen, want anderen hadden nog hele lege plekken in hun boek. Dat ik ze nu aanneem, houd ik overigens angstvallig geheim. Ik wil niemand namelijk tekort doen en heb een vaste afnemer wiens naam ik hier maar niet bekend maak. Want het lijkt wel goud, die plaatjes.

Donald Duck

Het ging afgelopen week weer over allerlei grote zaken. Over arme Anne die was gevonden, de rare verhalen over de  instelling waar de vermoedelijke dader verbleef.  Over een filmproducent die allerlei vreemde acties uithaalde met vrouwen, waardoor opeens alle vrouwen over de hele wereld er voor uit kwamen dat ook zij wel eens met seksueel geweld te maken hadden gehad.

Gemeente praat met tabakslobby

De gemeente De Fryske Marren die geheime gesprekken had gevoerd met de tabaksfabriek in Joure. Waarover dat ging weet niemand aangezien ze geheim waren (en dat dat mag dus niet, van die onderonsjes). Want roken is slecht en de tabakslobby vaak gewiekst. Kun je als gemeente dan nog zoveel sportcoaches in zetten, als de sigaretten als warme broodjes over de toonbank gaan, kunnen die mensen nog beter als een coachpotatoe op de bank blijven surfen. Houden ze een betere gezondheid aan over dan aan die stinkstokken op te steken.

Gemoedsrust

Al die dingen dus. Maar toen kwam er iets tussenin dat me enigszins gemoedsrust bracht in deze roerige tijden. Anne had me al die dagen zo bezig gehouden dat ik zelfs ’s nachts uit bed ging om te kijken of er ook nieuws was. De filmproducent wilde ik zelf gaan mailen, maar ach ik merkte wel dat anderen hem al helemaal hadden uitgekotst. En dat van de tabaksfabrikant zal dankzij mijn collegae van een andere krant nog wel een staartje krijgen.

Abonnement op de Donald Duck

Ik kroop tussen al die ellende door in een cocon van vroeger. Ik nam namelijk een abonnement op de Donald Duck. Ik wilde dat gevoel terug. Dat gevoel toen alles nog goed was en simpel, dat gevoel van de zaterdagochtend. Dan kwam de bezorger (zijn naam ben ik even kwijt) persoonlijk met al dat leesvoer de straat inrijden en deponeerde de verhalen van Dagobert en Donald, de biggetjes en al die anderen op de deurmat. In mijn pyjamaatje, met een kopje zoete thee en een stuk brood kroop ik dan op de bank en werd helemaal warm en gelukkig.

De Tina

 Jarenlang volgde ik al die getekende figuren die voor mij als echte mensen leefden. Later kreeg ik van heit en mem ook nog de Tina en toen was dat zaterdagochtend geluksgevoel dubbel zo groot. De melancholie die me overviel toen het eerste exemplaar (dit keer in plastic dat wel) in de bus lag bracht me een dikke veertig jaar terug. En het werkte. Een beetje.

De hel van mijn vader

Ik heb hier een hel van een tijd gehad. Dat zei een vrouw afgelopen week tegen me toen ik verslag kwam doen van een reünie van haar school. De school stond in dezelfde plaats als waar mijn vader is opgegroeid. Zijn hel was dezelfde hel als die van haar. En die kende ik. Maar al te goed. Het had hem gevormd tot de mens die hij was geworden. Mijn moeder had haar eigen trauma’s. De combinatie van beide trauma’s was niet de meest gelukkige.

Onmacht, woede en verdriet

Toen ik terug reed naar huis gingen allerlei situaties door mijn hoofd. De onmacht, het verdriet, de wanhoop en de woede van mijn ouders. Ik besefte me dat ik zijn en haar woorden altijd wel gehoord had, maar dat er een ander aan te pas moest komen om het echt te voelen. Want het was er nog steeds. Daar op die plek bekroop het me als een allesbeklemmend gevoel.

Bekrompenheid en gevoel van uitsluiting

De bekrompenheid. Het uitsluiten. Het gevoel er niet bij te horen. De vrouw kreeg ook nu weer geen hand van een van de aanwezigen. Omdat ze niet van dezelfde kerk was. Omdat ze niet uit een gezin kwam dat hen aanstond. Mij vertelden ze dat ik nu maar weg moest gaan, wie had me eigenlijk uitgenodigd? Ik was een indringer. Omdat ik met de vrouw sprak en zij zich uitsprak? Omdat ik vertelde dat mijn vader dezelfde dingen had meegemaakt?

Geen toestemming om te trouwen

Het feit dat mijn ouders op hun trouwdag nog niet wisten of ze werkelijk in de echt verbonden gingen worden omdat er geen toestemming was van heits moeder, gonsde door mijn hoofd. Mem had geen geloof, heit werd daardoor ook niet (langer) getolereerd. Daar sta je dan in je mooie trouwjurk en je mooiste pak. Dik in de zenuwen of het wel doorgaat of niet. Ja, ik kende het verhaal, want ze hebben het me een miljoen keren verteld. Net zoals mijn moeder me had verteld dat ze mijn vaders vader(die niet gaf om geloof of achtergrond) maanden had verzorgd toen die terminaal in bed lag en ze nog geen kopje thee kreeg.

Het is nooit meer goedgekomen

En hoewel best indringend, bleef het toch meer een gegeven. Maar 12 jaar na hun bijna gezamenlijke dood, kwam het opeens binnen. Omdat het letterlijk om me heen gebeurde.  In tranen appte ik mijn nicht, de dochter van mijn vaders zus. De hel zei ze. Daar zijn ze doorheen gegaan. En het is nooit meer goed gekomen.

Leven of overleven?

Met een historisch lage rente en een woning die al heel lang niet meer bevalt, ligt het koophuismonster op de loer. Ook het huurmonster overigens, maar dat blijkt groter dan een dinosaurus. De hoofdprijs is namelijk nooit voor ons weggelegd.

Vier jaar op de wachtlijst

Hoewel de woningcorporatie stelt dat je maar 1,5 jaar op de lijst hoeft te staan eindigen we met meer dan 4 jaar op de teller toch steeds niet op het ereschavot. De laatste keer waren we een goede tweede. Maar je moet toch echt de hoofdprijs winnen om in aanmerking te komen voor bewoning alleen van een pand. Ik denk ook niet dat degenen die wel op nummer 1 stonden, de woning met ons willen delen. Enfin, de zoektocht naar een koophuis is dus begonnen.

Op je prooi afgaan op Open huizen dag

Dat betekent op de Open huizendag met meerdere mensen op je prooi afgaan. In een kamer zitten met je naaste rivalen. Inschatten of zij de woning kunnen betalen of niet. Inschatten wat je moet bieden om als hoogste te eindigen. En soms kom je ergens en dan is er 1 iemand voor je geweest en die heeft ook maar direct geboden.  Kans verkeken.

Overspannen woningmarkt

Het hele spel van de overspannen woningmarkt maakt ook wel dat ik ga nadenken. Wil ik die ratrace eigenlijk nog wel? We werken, slapen, eten om vervolgens de volgende dag weer in hetzelfde patroon te vervallen. Weinig tijd voor leuke dingen, altijd stress over deadlines en het geld op het einde van de maand toch altijd op.

Tiny house

Een huis kopen is goedkoper, het geeft zekerheid en dat soort slogans worden ons om de oren geslagen. Maar als ik heel diep in mijn hart kijk zou ik het liefst in een heel goedkoop tiny house gaan wonen, verkassen naar een land waar de zon veel vaker schijnt. Met een camper op de bonnefooi op pad of toch eindelijk die die wereldreis eens maken. Of met een stel gelijkgestemden ergens een groot kasteel in Italië kopen voor 1 euro en daar dan met z’n allen in wonen zodat we ook eens kunnen doen waar het leven misschien wel voor gemaakt is; namelijk om te genieten.

Wegpiraten met een oogafwijking

Onze straat is afgesloten. Je hoeft geen professor te zijn om te weten dat dit zo is: niet alleen staat er een soort hekwerk, er staat ook een bord met daarop in koeienletters dat de straat is afgesloten. Het bord sluit niet de hele straat af, want wij kunnen nog gewoon voor de deur parkeren.

Groot bord 

Maar volgens mij is van ver al te zien dat wat er op dat bord staat echt waar is. Verderop staan namelijk hele grote bouwmachines die je niet kunnen ontgaan tenzij je Stevie Wonder heet en is het een bouwput. Sommige mensen uit ons dorp moeten denk ik echter nodig eens bij Remón  langs (of die andere brillenzaak) want hekwerken en borden gaan volledig aan hun gezichtsveld voorbij.

Piepende remmen

Ze cruisen gezellig met veel snelheid op weg naar die ruïne daar op het einde, om er daar dan met piepende remmen achter te komen dat je echt niet verder kunt.  En dan staan ze daar met hun auto die niet rechtdoor kan tenzij ze van het kaliber tractor zijn, maar blijkbaar zijn ze dan vervolgens ook niet in staat om te keren.

Rechtstandig achteruit rijden

Want ik zweer jullie, de helft van die slimmeriken gaat dan bijna rechtstandig achteruit rijden die hele weg. En natuurlijk weer met diezelfde piepende banden als waar ze mee gekomen zijn. Wie had gedacht dat het even lekker rustig in de straat zou worden had het dus mis; we moeten regelmatig met ware doodsangst opzij springen om achteruitrijdende wegpiraten te ontwijken die ook nog eens een oogafwijking hebben.

Afscheid

Ik heb er wel een traantje bij gelaten zei ze. En ik begreep het volledig. Ik zei dat ik dat ook altijd had bij zo’n afscheid. En dat het toch altijd pijnlijk is als diegene waar je zo lang lief en leed mee hebt gedeeld, opeens verdwijnt.

Zo lang samen

We zaten even te bedenken wat allemaal. Avondopleidingen, ziekenhuisperioden, werk. Natuurlijk werk. Familie. Vrienden. Niets daarvan was mogelijk geweest als hij er niet was geweest. Hoewel we hem niet altijd goed behandelden, ook daarvan waren we overtuigd.

Verwaarloosd

 ‘Ik heb hem wel wat verwaarloosd zo nu en dan,’ zei ik. ‘Gewoon omdat ik het druk had en er zoveel andere dingen waren. Dan gebruikte ik hem alleen maar en gaf ik er niets voor terug. Zij kende zulke periodes ook. En vond dat ook wat spijtig. Ze vertelde ook dat ze alleen afscheid van hem had genomen, omdat haar man dat niet zo goed begreep.

Vreemd om afscheid te nemen

 Ik zei dat mijn man dat waarschijnlijk ook wat vreemd zou vinden en dat ik het misschien ook wel alleen moest doen. Maar dat liep toch wat anders. Mijn afscheid van hem kon eerst niet doorgaan door allerlei rare omstandigheden. Maar zonder dat afscheid was het niet af. Had ik hem niet bedankt voor alles. Dus toen we de volgende dag onderweg waren vroeg ik manlief of we alsjeblieft even afscheid konden nemen. Hij vond dat niet vreemd.

Dank je wel voor alles

 Sterker nog, hij draaide het raampje open, deed ook zijn hand omhoog en bedankte hem voor alles. En ik? Ik zei met tranen in mijn ogen (ja echt!) bedankt lieve Skoda. Je bent overal mee naartoe geweest. Van grote feesten naar droevige begrafenissen, van supermarkten tot verre landen. Van leuke interviews tot uren durende raadsvergaderingen. En ja ik moest er een beetje van huilen dat mijn kameraad zonder dat zelf waarschijnlijk te willen niet langer betrouwbaar was op de weg en we een nieuw vriendje hadden uitgekozen.  Die overigens heel lekker rijdt, maar waarmee ik die speciale band nog moet opbouwen.

Een borrel, ik snak er naar

Lemsterweek zonder drank. Ik zeik er al een hele week over en vertel dan iedereen die het wel en die het niet wil horen dat het een combinatie van niks is. Waarop de hele redelijke reactie is dat het dan tijd wordt om gewoon aan de bar te gaan hangen en een flinke dosis alcohol achterover te slaan. Maar dat is nu net het euvel, dat durf ik niet meer.

Stoppen met drinken

En het rare is ook dat het niet zozeer moeilijk is om niet meer te drinken. Daar ben ik een aantal jaren geleden redelijk resoluut mee gestopt toen duidelijk werd dat borstkanker en alcohol elkaar niet verdragen, lees dat de ziekte wordt aangewakkerd door allerlei alcoholische heerlijkheden. Maar nippend aan een kopje thee, terwijl iedereen hapt in een schuimkraag van bier of ik de smaak van beerenburg cola bijna kan proeven bij iemand die 10 centimeter van me af er duidelijk van geniet, het is niks. Helemaal niks.

Een lekker drankje

Want verdorie het was toch altijd wel heel lekker, zo’n drankje. Maar nog lekkerder de roes van het middel zelf. En dat je de wereld opeens een stukje leuker vindt, de mensen opeens veel aardiger, je opeens veel harder moet lachen om grapjes omdat ze ook veel leuker lijken dan ze misschien wel zijn. Dus daar zeikte ik over en daar bleef ik over zeiken tot er opeens een jongetje op mijn netvlies stond.

De aanslagen in Barcelona

Een jongetje dat precies leek op het zoontje van een goede vriendin. Lachend, mooi, blij. Het jongetje was weg. De vader zocht hem nadat andere niet eens zoveel oudere jongetjes met een bus dood en verderf hadden gezaaid. In hun zieke hoofden, gevoed door een nog ziekere Imam, dachten ze dat hun God hen daartoe opdracht had gegeven. En vaagden zo dat blije kind, maar ook al die andere mensen van deze aarde.

Pubers die aanslagen plegen

Pubers die de leeftijd hebben van mijn allerliefste neefje. Die op zaterdag wel een drankje drinkt, maar vooral ook hard werkt in een pizzeria. Die op school zit, die met ons vist, die ons van zijn eigen verdiende geld trakteert op lekkers en drankjes in de bios. Die lief is tegen kleine kinderen, oude mensen en dieren. En waarvan je weet dat hij nooit met een busje op anderen in zal rijden. En dan zeik ik over het gemis van zo’n drankje.

Oude heren

Ze stonden me bij. Op regenachtige dagen toen ik als 10-jarige klaarover was en kinderen veilig naar de overkant met mijn spiegelei mocht brengen. Ze stonden me bij omdat ze een baken waren in ons schoolleven.

De toorn van de hoofdmeester

Van daar naar het schoolplein was nog een paar seconden en als je dat haalde was je ver van de toorn van onze boze hoofdmeester. Ze stonden me bij toen ik op latere leeftijd er schuilde tegen de regen als ik uit was geweest of als plek voor een vrijage.

Troost uit bomen

Ze stonden me bij toen ik ziek in bed lag en ik ze vanuit mijn bed kon zien staan als een teken van troost. Groot en majestueus, nooit aflatend. En nu? Nu moeten ze weg. Die prachtige bomen in de Parkstraat, die oude heren die hun sporen daar zo verdiend hebben.

Zieke bomen Lemmer

Ze zijn ziek zegt de gemeente. Ik kan het niet zien, heb geen bomenoog dus het zal best van die ziekte. Er is inmiddels een nieuw rapport aangevraagd door omwonenden en daaruit blijkt ook echt dat ze ziek zijn. Zoals mensen ziek zijn, worden bomen dus ook ziek. Maar ze worden waarschijnlijk ook opgeslokt door allerlei zaken in de omgeving.

Weinig ruimte om te groeien

Weinig ruimte om te groeien, steeds minder ruimte voor ze om te ademen. Overal huizen en andere gebouwen en later in de tijd ook nog een supermarkt voor hun snuit. Nee, ze hoeven volgens experts niet weg vanwege die supermarkt (de supermarkt die niemand wil, maar dat ter zijde), maar het maakt het zeker wat gemakkelijker. Voor hen bij zo’n bouw waarschijnlijk ook weinig plek. Maar het doet best zeer dat de beide heren moeten vertrekken, terwijl ze zoveel van velen van ons weten.

Neven

Ik mis ze, de neven. Bezoek ze dan gewoon zou je zeggen. Maar ik heb het niet over mijn echte neven van vaders of moederskant, ik heb het over die irritante beesten die je in de nacht altijd wakker houden met hun gezoem, die wij Friezen dus neven noemen. Geen idee hoe ze in normaal Nederlands heten eigenlijk. Vlieg en mug kunnen wij namelijk ook niet uit elkaar houden als Oprjochte Frysk. Maar dat terzijde. Natuurlijk mis ik ze niet echt, het is eigenlijk een verademing dat ze er niet zijn. Maar ik vind het wel vreemd dat ze er niet zijn.

Lek gestoken

Het is nu toch hartje zomer en normaal gesproken werden we dan toch altijd lek gestoken? Ons slaapkamerraam staat ook altijd open dus daar kan het ook niet aan liggen. Als ze willen, zijn we een welwillende prooi waarbij ze heerlijk bloed kunnen aftappen.

Bijna geen bijen en wespen

Maar ze lijken uitgestorven. Net als de bijen en de wespen trouwens. Bijen heb ik onlangs alleen gezien bij een imker die er zijn vrijwillige beroep van maakt. Wespen zie ik nergens verschijnen zelfs niet als ik met een drankje op het terras zit.

Nerveus

En hoewel ik normaal gesproken altijd zeer nerveus van al die steekbeesten werd, word ik nu om eerlijk te zijn wel wat nerveus van hun afwezigheid. Want volgens mij kan het nooit een goed teken zijn dat niet eentje van hen er is. Ons huis zit overigens wel vol met spinnen, maar ook dan nog geloof ik niet dat die beesten alles wat kruipt en steekt heeft opgevreten.

Kippen en antiluismiddel fipronil 

En kippen hebben we thuis ook niet, dus dat antiluismiddel fipronil dat nu in al onze eieren zit, daar kan het ook niet aan liggen. Waarschijnlijk hebben we inmiddels al die dieren inmiddels ook gewoon uitgeroeid of zo. En dan nog beweren de geleerden dat al die rotzooi die overal gestrooid wordt, geen uitwerking heeft. Doe mij maar een neefje. Of een bijtje. Of een wespje.

Foto: Pixabay

De handen van Janine

Ik zag ze gaan, de handen van Janine. Ze wilden troosten, het noodlot afwenden misschien zelfs wel. En Eberhard, die stoere Eberhard die zo nu en dan bijna brak, pakte ze heel even aan en liet ze toen snel weer los. Te snel eigenlijk. Niet voor hem, maar voor haar.

Janine en Eberhard

Het leek erop alsof zij die handen meer nodig had dan hij. Want toen ze hadden afgesloten en zij zelf met tranen in de ogen zat en opbiechtte dat dit niet professioneel was (wat absoluut niet het geval is naar mijn idee) schoof ze weer die handen naar hem toe. En hij tapte er alleen wat op. Zoals Hilary op de rug van Bill tapte bij officiële plichtplegingen. Dat werk. Misschien dacht hij wel oh jee daar heb je ze weer en voelde hij zich opnieuw onwennig door de hele situatie van steeds die terugkerende handen.

Uitgestoken handen als troost

Ik vond het persoonlijk wel mooi die uitgestoken handen als teken van troost. Maar iemand die daar niet zo van houdt, of misschien de ziekte zelfs ietwat ontkent -  vindt dat vast te dichtbij komen. Ik heb het ook wel eens gedaan. Op begrafenissen vooral. Dan wil ik omhelzen, vasthouden, niet meer loslaten en prevelen dat het wel goed komt. En houd ik niet altijd rekening met dat die ander dat soms niet wil. Dat is hoogst ongemakkelijk. Voor beide partijen.

Appie Nouri

Zo zag ik dit ook. Eberhard is volgens mij een heel leuk mens. Een goede burgemeester. Janine ook een leuk mens en ze deed dit interview best goed. En eigenlijk moest ik ook wel wat huilen door die handen. Omdat het zo eenzaam leek. Maar toch viel dat weer in het niet bij het filmpje van Appie Nouri. Natuurlijk had ik eerder alles over zijn prestaties gezien na die vreselijke dag. Maar Eberhard vond dat er voorde jonge speler op zijn avond ruimte moest zijn en toen, toen had ik zelf even een paar handen nodig. Helaas had Janine die naar Eberhard uitgestrekt.

En toen greep ze hem in het kruis

Stel je bent 65, 77 of 88 jaar. Je houdt heel erg van kip met patat, een lekkere Thaise curry, Indisch of van gekookte aardappelen met een stukje draadjesvlees, maar krijgt elke dag een kleffe hap voorgezet die je niet te pruimen vindt, omdat de directie van de serviceflat waar je woont je dat voorschrijft. Het dagelijkse genieten van de maaltijd is daarmee naar de knoppen. En dan dreigen ze je ook nog voor de rechter te slepen. En als je niet dat vieze eten bestelt, krijg je ook nog eens per dag een dwangsom opgelegd van 500 euro.

Senioren die moeten eten wat de serviceflat voorschrijft

Ik moest eraan denken toen ik de naam van de directeur las die vond dat de senioren maar moesten vreten wat de pot schaft. De man in kwestie bestierde namelijk geruime tijd een verzorgingshuis in de buurt en vroeg mij eens daarvan verslag te doen. Natuurlijk wilde ik dat.

Ongemakkelijk interview

Maar het was een zeer ongemakkelijk interview, weet ik me nu nog steeds te herinneren. Eigenlijk vanaf het allereerste moment al meteen. De man gedroeg zich onwennig, leek geen idee te hebben wat hij met de bewoners aan moest.

Greep in kruis

En toen kwam de apotheose. Een mevrouw met Alzheimer greep hem vol in het kruis. De vrouw die aan decorumverlies leed, liet al haar remmingen varen en deed gewoon waar ze zin in had. En daarna ging ze – alsof er niets was gebeurd - verder met waar ze daarvoor mee bezig was. Hij stond ondertussen met een knalrood hoofd naast me. Je hebt geen idee dacht ik - ik geef het toe - toch wat gniffelend.

Zak geld mee

Diezelfde man kreeg later een zak van enkele tonnen euro’s mee omdat hij het met het beleid niet eens was, de zaak plofte en dat de afkoopsom was. Ik laat buiten beschouwing of zijn beweegredenen om iets niet te willen legitiem was of niet, feit was wel dat hij een zak (zeg maar gerust een vrachtwagen)  geld mee kreeg.

Luxe eten en drinken

En dan zie ik hem zitten in de meest luxueuze restaurants, alles bestellend wat hij lekker vindt, met die zak onder de tafel. Tellend hoeveel champagne, kaviaar en coquilles hij daarvan kan kopen. In hoeveel sterrenrestaurants hij nog kan dineren, hoeveel wijnen van een paar honderd euro per fles hij nog kan aanschaffen. Ik fantaseer, ik weet het. Maar het lijkt me onwaarschijnlijk dat hij eten door de strot geduwd krijgt dat hij niet te pruimen vindt. De bewoners mogen overigens inmiddels wel hun eigen eten kiezen heb ik begrepen, maar ik denk dat hij – net als toen – het nog steeds niet helemaal begrijpt.

Rijbewijs bij een pakje boter

Mijn moeder vond mijn autorijkwaliteiten belabberd. Als we op zo’n saaie zondag wel eens door het bos reden, vond ze dat de bomen als een tornado aan haar voorbij vlogen. Keer op keer verzuchtte ze hoe ik toch in hemelsnaam mijn rijbewijs had gehaald. Wat best apart was voor een vrouw die zelfs op de fiets het grootste gevaar van de hele wereld was, maar dat terzijde. Mijn eigenste mem vond dus ongeveer dat ik mijn rijbewijs bij een pakje blue band had gehaald.

Drie keer afrijden

Met drie keer afrijden was ik waarschijnlijk ook niet de beste chauffeur ooit, maar ik geloof ook weer niet dat ik in dat programma hoefde waarbij deelnemers die John Williams bijna het ziekenhuis inreden. Of het door die mening kwam of door een vreselijk auto ongeluk van een dierbare weet ik niet, maar in ieder geval stopte ik na dat ongeval met autorijden. Angst om hetzelfde te veroorzaken. Trauma misschien ook wel. Tot het me zo beperkte dat ik na jaren de stoute schoenen weer aantrok en weer ging lessen. Niet voor mijn rijbewijs, maar voor mijn zelfvertrouwen.

Internationaal rijbewijs

Lief heeft in de auto alle zelfvertrouwen van de wereld. Maar kan daar niet zoveel mee momenteel. Hoewel hij in zijn eigen land al jaren reed – met rijbewijs en niet gekregen bij een pakje boter - moet hij hier weer opnieuw alle examens halen. En dat vinden we eigenlijk nog niet eens zo raar, omdat we ook wel weten dat je in veel landen je rijbewijs gewoon kunt kopen.

Half jaar autorijden met internationaal rijbewijs en daarna mag het niet meer

Maar wat dan wel weer vreemd is, is dat mensen eerst een half jaar wel gewoon mogen autorijden met hun internationale rijbewijs. Blijkbaar kun je eerst een half jaar overal heenrijden en ben je in die tijd geen gevaar op de weg. Maar heb je daarna plotsklaps geen kwaliteiten meer als chauffeur. Heel apart die verkapte manier van geld binnenharken, want zijn kwaliteiten op de Nederlandse wegen zijn er alleen op vooruit gegaan en niet op achteruit. Voordeel is wel dat ik nu zijn boeken ook mag inzien. En dat is best nodig, want uit proefexamens is wel gebleken: ik zou het weer niet halen. Had mem toch misschien een beetje gelijk.

Teveel verdriet

Het moest een mooi artikel worden. Over het samen lezen van kinderen van een asielzoekersschool en kinderen van een reguliere basisschool uit Balk en dat dit concept zo succesvol is. En dat het is het ook, dat samenlezen.

Verdriet over dood kind

Maar er was iets dat overheerste in de school. Verdriet over het heengaan van een kindje. Een kindje dat deel uitmaakte van de school omdat andere kindjes uit het gezin ook op die school zitten.

Foto, bloemen en een schriftje

Hun foto, van de drie kindertjes samen, stond prominent in de hal. Met bloemen er naast. En een schriftje waarin kinderen konden schrijven. Veel kinderen kwamen daar niet aan toe. Ze stonden voor het beeld. Gingen en kwamen terug. Er drupten dikke tranen uit ogen. Jongensogen, meisjesogen.

Ze hielden elkaar vast zoals volwassenen dat doen

Ze hielden elkaar vast, zoals volwassenen dat doen. Ze omarmden elkaar, klemden zich in een soort blinde paniek aan elkaar vast. Zoals wij grote mensen dat doen als we het niet begrijpen. En het is ook niet te begrijpen. Dat een kind moet sterven. De meesters en juffen deden er alles aan om het verdriet ruimte te geven, maar ook om te leren dat na huilen ook weer de dagelijkse gang van zaken komt. Maar veel kwam daar niet van. Er was gewoon teveel verdriet.

Mijn eigenste Macron

Mijn man is de Macron van de lage landen. Of eigenlijk meer van zijn eigen land. Hij beweert namelijk al maanden dat hij ooit de president van Gambia wil worden. Even leek dat te kunnen toen de oude president werd weggestemd. Die nam zijn verlies overigens niet zo sportief op, er moest een enorme legermacht uit heel Afrika en een uittocht van toeristen aan te pas komen om de man te verdrijven. En toen was mijn echtgenoot nog steeds niet aan de macht, want er had zich al lang iemand anders kandidaat gesteld – en die werd ook verkozen.

Franse president is getrouwd met zijn lerares

Toch is en blijft hij mijn eigen Macron. Niet alleen doordat hij aan het hoofd van een land wil staan, ik ben als het ware mevrouw Macron. Want het schatje van de nieuwe president van Frankrijk is zijn lerares van toen hij op de middelbare school zat. Zij is inmiddels ergens in de zestig, hij ergens in de veertig en dat komt over tien jaar een beetje overeen met onze situatie van dan.

Presidentsvrouw van Gambia

Ik ben dan wel niet zijn lerares geweest, maar verder komt het aardig in de buurt. Toen de Franse president uitlegde dat zij er altijd was geweest en ook  altijd zou blijven, dacht ik kijk, zo doen wij dat ook. En dan hopen we ook maar dat door meneer en mevrouw Macron mensen ons ook niet meer zo raar aankijken. Misschien moet ik wel met een bordje op mijn hoofd gaan lopen dat aangeeft dat ik de toekomstige presidentsvrouw van Gambia wordt. Maar ja, dan moet lief eerst nog wel de president worden.

Struise mevrouw Minke

De laatste keer dat ik haar tegenkwam reed ze me bijna van de sokken met haar scootmobiel. Nou juh sjog dan ek ut, zei ze op haar eigen bijzondere manier met die indrukwekkende bulderende stem. Dat maakte me direct aan het lachen.

Herinneringen aan mijn moeder

Vooral of misschien ook omdat het herinneringen opriep aan betere tijden. Tijden waarin zij en mijn moeder samen altijd zo tegen elkaar spraken, maar dan in het kwadraat. Als die twee elkaar tegenkwamen was het bal. En de mannen, die twee zachtaardige mannen,  vielen daarbij in het niet en verdwenen volledig naar de achtergrond.

Een imposante vrouw

Als meisje vond ik haar imposant. Omdat ze een struise vrouw was, maar ook door haar krachtige stem. Natuurlijk legde de tijd een laagje over die indrukwekkendheid. Het verlies van een partner, het ouder worden, het leven in zijn algemeenheid. Maar als ik haar tegenkwam was ik nog altijd onder de indruk. En er waren altijd de woorden:’ Och ja fanke.’ als we het over Wiebe en Bauk hadden, mijn ouders.

Wat ben je lief

De laatste keer schoot ze me ook aan over lief. Dat ze dacht dat het een goede vent was. Een lieve jongen meen ik me te herinneren was de juiste omschrijving. En daar stond ik zo naast haar en hoorde ik haar dat zeggen en dan dacht ik wat ben je toch ook een lieverd. Net als mijn moeder niet op je mondje gevallen, maar met een hart van goud. En hoewel mijn geloof in een hiernamaals niet bepaald groot is, weet ik wel dat het heel druk wordt daar boven  als mem en zij elkaar daar weer tegenkomen. En die mannen, die mannen hebben dan waarschijnlijk weer het nakijken.

Hondenstrand

Als je een hond hebt, kun je dan niet lezen? Word je dat vermogen afgenomen zodra je een puppy in je armen sluit? Die gedachte had ik even toen ik op een festivalstrand stond met schaars geklede mensen, muziek, surfplanken en andere speelattributen. Voor me een enorm bord met daarop de tijden dat honden tijdelijk niet welkom zijn op het strand. Naast me een meneer met een hond aan de lijn, verderop een hond onder de tafel, voor me twee vechtende viervoeters.

Honden op strand van Lemmer

In Lemmer is dat helaas niet anders. En dat terwijl een mensenstrand en een hondenstrand naar mijn idee niet de beste combinatie zijn. Natte, rennende of vechtende honden, hondenpoep en kleine kinderen zijn nu eenmaal niet een succesrecept naar mijn idee. Overigens ook niet als het om ‘grote’ mensen gaat. 

Aangevallen door een hond

Toen ik een keer op een avond na lekker zwemmen na een bloedhete dag de stenen weer op klauterde op weg naar mijn kleding, werd ik aangevallen door zo’n dier op vier voeten. Mijn hart sloeg ongeveer een uur later nog met 200 slagen en mijn plezier was volledig vergald. Op mijn opmerking dat dat deel van het strand in de zomer verboden is voor huisdieren, kreeg ik vervolgens ook nog eens een agressieve reactie.  

Een hond is voor een kind enorm groot

Dat alleen is al onvoorstelbaar, maar stel je eens voor wat zoiets doet met een peuter of een kleuter voor wie de wereld  - en dus ook honden -  onmetelijk veel groter zijn. Die schrikken zich het apezuur. Daarnaast zijn er legio voorbeelden van honden die kinderen aanvallen. Maar ook als dat niet gebeurt, het is gewoon niet prettig om tussen de honden – en hun uitwerpselen te  liggen.  

Hondenstrand Lemmer is een aanfluiting

Dat dieren op hete dagen ook verkoeling willen, snapt iedereen wel. Dat in Lemmer het hondenstrand een aanfluiting is, overigens ook. Maar dat wil niet zeggen dat je dan maar gewoon alle regels aan je laars lapt, pretendeert niet te kunnen lezen of je ook nog agressief wordt als mensen aangeven dat honden daar niet welkom zijn.

Alleen bij veel klachten ingrijpen van de gemeente

De rol van de gemeente in deze is bovendien wel heel erg bijzonder. Wie belt naar de Fryske Marren krijgt te horen dat er eerst maar flink geklaagd moet worden over de honden. Alleen als veel mensen reageren wordt er gekeken of er iets aan gedaan kan worden. Ik wist niet wat ik hoorde. Het beleid van de gemeente wordt niet altijd goed begrepen stelde de burgemeester in zijn blog en daar moet een speciale krant voor komen. Ik heb nieuws voor de burgervader: geen krant in de wereld die voor zo’n reactie begrip kweekt.  Gewoon omdat het onbegrijpelijk is. Ga aan de slag, zet er een controleur met BOA bevoegdheid op en deel boetes uit.  Goed voor de kas, maar nog beter voor de inwoners en toeristen van Lemmer. 

Een sneer van de burgemeester

Een sneer van de burgemeester. Zo noemde mijn collega deze week het verhaal van de burgervader op zijn persoonlijke weblog. Ik was benieuwd, las zijn Blog eens, nogmaals en nog een derde keer.  Was het een sneer? Ik weet het niet. Maar positief was het ook niet voor ons krantenmakers.

Gemeentenieuws negatief in het nieuws

De burgervader wil namelijk een magazine uitgeven, omdat het beleid van de gemeente te vaak negatief in het nieuws komt. Omdat mensen niet weten wat er speelt. En dat ligt deels dus aan ons, omdat wij,  de media geen tijd meer hebben voor nieuwsgaring, stelt hij.  De jaren dat ik avond aan avond bij commissievergaderingen en raadsvergaderingen zat, zijn inderdaad voorbij. Maar dat heeft ook een reden: inkomsten die steeds minder werden.

Gemeentepagina uit de krant door bezuinigingen

En helaas is de gemeente daar zelf ook behoorlijk debet aan. Voorheen werden gemeentepagina’s gepubliceerd zodat burgers daarop konden lezen wat er allemaal aan de hand was. De gemeente kocht die pagina’s in en kon er dus alles op kwijt wat ze wilde. Geen inmenging van ons, puur nieuws van de gemeente. Het mes sneed daarmee aan twee kanten: er was geld voor de inhuur van journalisten en er was berichtgeving van de gemeente zelf. Maar de gemeente besloot in al haar wijsheid die pagina’s niet meer in te kopen. Het kon allemaal wel op de website. Maar mensen lezen die website dus blijkbaar niet. Of de informatieverstrekking is niet goed, zo zou je het ook kunnen stellen. Als ik kijk naar de informatie die wij soms krijgen van diezelfde gemeente bij vragen, dan is het ook niet zo vreemd dat er van een gedegen informatieverstrekking geen sprake kan zijn. Summiere, foute of achterhaalde informatie wordt nogal eens gegeven. De burger komt er overigens ook niet goed af in de burgervaders betoog. Hij vindt dat zij klok- en klepel gesprekken voeren.

Waarom stuurt de gemeente zelf geen persberichten? 

Inmiddels heb ik al in flink wat gemeenten gewerkt en bij veel van hen stuurt de gemeente na elke raadsvergadering of commissievergadering van de belangrijkste punten de uitkomst. Dus niet alleen een mooi plaatje bij de aftrap voor een nieuw kunstgrasveld of als het AZC is geopend, maar ook bij ‘hard’ nieuws.

Bezuinigingen buitensportaccommodaties

Vorige week werd bijvoorbeeld een punt van de agenda gehaald dat ging over de forse bezuinigingen van de buitensportaccommodaties. Een punt dat heel veel verenigingen treft in de hele Fryske Marren. Dat nieuws is nergens te vinden, mogelijk omdat dan nog meer verenigingen dan vorige week gaan inspreken of zullen reageren? En ja ik heb dat nieuws wel gemeld, maar dat was toch te weinig blijkbaar in de ogen van de burgervader. En dat mag. Maar voordat er sneren worden uitgedeeld is het misschien voor de gemeente ook goed om de hand in eigen boezem te steken. Of dat magazine door een aparte tak van onze uitgever uit te laten geven, zodat er meer geld is voor arbeidskrachten.

De Duitse scharrel

Met een tas vol boodschappen en op mijn platste schoenen aan door botontkalking en slijtage in mijn onderrug drentel ik door de passage op weg naar huis. Echt spannend is het niet wat er in die tas zit: melk, brood, yoghurt, vlees, groente en pasta. Mijn boodschappen lijken op me; ook ik zie er niet heel spannend uit in een wat wijde jurk die weinig van mijn vormen blootgeeft. Vormen die de laatste jaren wat zijn vervormd zullen we maar zeggen en dus geen nadruk meer behoeven. Hoe anders was dat jaren geleden mijmer ik, toen ik in de strakste jurkjes de wereld tegemoet ging. En op klikkende hakken om maar aan te geven dat ze niet om me heen konden.

Duitse scharrel

Al die gedachten komen opeens in me op, omdat ik meende mijn Duitse scharrel te herkennen. De scharrel die jarenlang voor de Pinkster naar Lemmer kwam met boot en een groep vrienden en waarschijnlijk zijn trouwring ergens verstopt had. De scharrel die zo onweerstaanbaar was, dat ik hem jaar op jaar niet weerstond. Ik meende hem te herkennen, even in een flits. Maar hij schoot echt voorbij en om hem als een soort groupie achterna te rennen om te kijken of hij het echt was, gaat me te ver.

Hele jaar geen contact

Scharrel was mooi en donker, slank en welbespraakt. En heel erg voorkomend Duits zoals veel van de Duitsers dat zijn. Scharrel en ik scharrelden alleen in dat ene weekend en verder ging het leven door zoals het daarvoor altijd was. Er waren geen afspraken, geen telefoontjes, geen brieven of e-mails gedurende de rest van het jaar. Of dit scharrel was zal ik nooit weten. Net zo degelijk als mijn boodschappen zit ik die avond met manlief aan de dis en sta ik niet uitdagend en slempend aan een bar ergens. Tja….

Mantelzorgwaardering

Tegenwoordig ligt er een mantel van zorgers om mij heen. Heb ik die mensen niet, dan is de keuze eenvoudig; dan kan ik niet meer werken en dus ook mijn eigen geld niet meer verdienen. De gemeente weet dat ook, mensen met een chronische ziekte hebben ondersteuning nodig. En als die ondersteuning wordt gegeven door vrijwilligers kost dat niets, terwijl ondersteuning door professionals geld kost. Daarom heeft ze de mantelzorgwaardering uitgevonden.

Mantelzorgwaardering in de Fryske Marren

Mooi initiatief, waarbij degene die mantelzorg geeft jaarlijks 150 euro krijgt. Kat in het bakkie zou je zeggen. Helaas.  Onlangs vroeg ook ik voor mijn mantelzorgers zo´n waardering aan. Op grond van een persbericht dat de gemeente zelf verspreidde en dat ik ook via mijn werk weer verder heb verspreid voor mensen die dan misschien ook iemand blij kunnen maken. Maar er was iets raars mee aan de hand. Op de pagina wat informatie en een link waarmee je het aanvraagformulier kon downloaden, maar geen adres waar het naartoe moest. Ik dacht een goede daad te doen door dat te melden en door aan te geven dat anderen daar ook vast tegenaan liepen. De telefoniste was niet onder de indruk. Dat bleek ook wel: twee weken later stond er nog steeds geen adres.

Twee internetversies op de site van de Fryske Marren

Toen maar een mailtje gestuurd. Een aardige mevrouw die zei dat het bij haar wel op de site stond. Wat vreemd is, want een site is een site zou je zeggen. Dat bleek dus niet het geval, er stonden gewoon twee berichten op. Zij vond ze en beloofde beterschap. Er stond later inderdaad een adres op. Ik dacht dat ook wel doorgedrongen was dat je misschien van twee berichten dan één kan maken, maar dat was dan weer niet het geval bleek later.

Criteria

Want mijn lieve zorgers kregen een bericht. Er werd niet aan de criteria voldaan. Ik had niet andere criteria gelezen dan het aantal uren per week dat ze voor me in het speer moesten zijn, het werk dat ze moesten doen en wat persoonlijke info. Niets over een tijdsbestek wanneer je iets kon indienen. Dus maar weer de telefoon ter hand genomen. Volgens de gemeentemevrouw aan de andere kant stond alles op de site. Mevrouw, ik heb de site hier voor me, ik kan u alles voorlezen en het staat er niet,´ zei ik. Dat wilde ze niet, van dat voorlezen.

Geen screenshot, geen link

Of ik dan een screenshot moest maken of haar de link moest doormailen. Ook dat wilde ze niet. Toen werd ik toch wat link. Ik vertelde dat ik niet dom ben, gewoon kan lezen en het er dus niet staat. Dat ik tijdens een vorig bezoek aan de site ook al te horen kreeg dat er blijkbaar twee versies bestaan. Ik voegde eraan toe dat de communicatie bij hen dus niet deugt. Ze zei dat dat mijn mening was. Ik zei dat dat geen mening was, maar dat het gewoon een feit was. En dat het niet zozeer om mijn zorgers ging, maar om al die mensen die liefdevolle personen om zich heen hebben die van alles voor ze doen, maar bij verkeerde informatie uitkomen. Dat waardering zich ook uit in goede informatie verstrekken vooraf zodat je mantelzorger zich niet verlekkert op iets leuks en het dan niet krijgt. Het leek tegen dovemansoren gezegd. En dat bleek ook wel. Het staat er nog steeds zo op. Op die ene dan, op die andere site (of een ander deel van de site) waarschijnlijk heel anders.

Pake Koop

Ouderen staan in het land van herkomst van mijn man hoog aangeschreven. Hij is dan ook verbaasd over de wijze waarop in Nederland omgaan met onze beppes en pakes en oma’s en opa’s. Voor hem zijn ze mensen met wijsheid en met gezag.

Pake Koop en beppie Hammie werden geadopteerd

Om die reden ,adopteerde’ hij al vanaf het moment van kennismaken pake Koop en beppie Hammie. Strikt gezien geen echte familie, maar de pake en beppe van ons neefje en nichtje, maar voor hem en mij toch wel heel erg pake en beppe.

Hoogtijdagen

Helaas kende hij pake Koop niet in zijn hoogtijdagen. Toen hij hard werkte in de groentezaak, toen hij het ene prachtige schilderij na het andere maakte, toen hij zich vol verve in zette voor de geschiedenis van Lemmer in de Oudheidkamer, toen hij overal aan mee wilde werken en toen hij altijd een mooi verhaal klaar had.

Jury van standwerkers

Zelf zat ik een keer met hem in een jury om te beoordelen welke standwerker het beste zijn werk uitvoerde.  Hij nam deze taak uiterst serieus, maar vond ondertussen ook alle tijd om met heel veel mensen lekker bij te kletsen. Ook dat was in mijn ogen pake Koop.

Nare ziekte

 Lief ontmoette hem toen zich al een nare ziekte had ontwikkeld die hem wat deed verzinken in stilzwijgen. Het plezier van lekker een borreltje drinken op verjaardagen met een harinkje of een stukje worst, de uitbundige verhalen, die waren toen al grotendeels verdwenen. Ook het lekkere stoeien met de kleinkinderen, het grapjes maken met de jeugd werd de laatste jaren steeds minder door die nare aandoening. Maar de liefde voor de mensen om hem heen bleef hoewel hij die misschien steeds wat minder goed kon uiten.

Hee Pakkuh

Als we voorbij het huis liepen en pake en beppie zaten buiten dan schreeuwde mijn lief al van verre. ‘Hee Pakkuh”(hij dacht lange tijd dat het woord pakkuh was). Hee jonge, was altijd het antwoord. Een hand omhoog, even een schor lachje. Een kort praatje. En op verjaardagen altijd even een ferme handdruk of een hand op de schouder. Het is raar dat dit nu nooit meer het geval zal zijn. En zijn Afrikaanse ‘kleinkind’ en diens vrouw zullen hem missen.

Dag van de wurgcontracten of dag van de arbeid

De pen waar ik al een uur op zit te kauwen, wordt wel steeds viezer, maar produceren doet hij nog steeds niks. En het lijstje met daarboven de titel: onderwerpen voor als je het echt niet meer weet, dat ik altijd in geval van nood in mijn agenda heb staan, biedt ook al  totaal geen houvast. 

Verweekte  hersenen

Ik kan de woorden niet eens lezen om eerlijk te zijn  Mijn hersenen lijken verweekt, misschien door de bacterie die via mijn oren daar naar binnen zijn geglipt. Het idee alleen al dat zich daarbinnen van alles afspeelt en dat ik dat niet eens kan horen (op een hoogst irritante piep in combinatie met een soort horen rondpompen van je eigen bloed na) wat het daar allemaal aanricht, maakt het een beetje een griezelig idee.

De dag van de arbeid of de dag van de wurgcontracten?

Schrijven over 1 mei staat ergens in het lijstje met:  Inspelen op de actualiteit. Maar ook die uitzonderlijke dag van de arbeid liep vast in de aanloop. Ik kom gewoon niet verder dan dat de meeste mensen voor een schijtloon van 10 euro bruto op de meest onmogelijke tijden hun bed uit moeten om stom werk te doen en dat daarvoor nu juist niet de dag van de Arbeid is uitgevonden.  Dat we allemaal in flexwurgcontracten worden gehesen, 1 op 5 heeft tijdelijk contract,  nul uren contracten ons in de greep houden en dat ons een worst wordt voorgehouden in de vorm van een contract OOIT. En dat uitzendbureaus je ondertussen lekker om 5 uur op laten staan, terwijl je bioritme pas om 9 uur ontwaakt om je dan werk te laten doen waar je nooit om hebt gevraagd. En dat ze al helemaal geen idee hebben an wat er op je CV staat.  En dat het dus schandalig is. Dus…..

Olke

Toen ik de naam Olke voor het eerst hoorde moest ik direct denken aan dat versje dat we vroeger altijd zongen: Olke Bolleke remi solleke. Met je handen een toren bouwen en hem dan in één laten storten. Maar dat mijn eerste associatie met Olke opbouwen en dan weer afbreken was, zet je tot nadenken.

Medelijden met Olke

Want wat heb ik een medelijden gehad met die grote boerenreus uit Amerika die eigenlijk Friezer praat dan wij dat doen en die zo smachtte naar de liefde. Elk woord dat de beste man uitsprak in dat programma moest blijkbaar ondertiteld, omdat de goegemeente in Nederland hem niet zou verstaan. Dat alleen al vond ik heel sneu, want hij werd een beetje neergezet als een sukkeltje.

Van gloeiend heet naar Siberisch koud

Maar dat hij ook totaal niet wist wat hij met al dat vrouwenvlees aan moest, dat bovendien van heet in Siberisch koud veranderde, ach gut. Toen die Sandra hem eenmaal had gekneed in iemand die en knuffelde en aandacht gaf en wijntjes inschonk, was het weer niet goed. Trut dacht ik, wat wil je nou? Sleur die man eerst die jacuzzi en dan dat geweldige bed in. Maar nee, mevrouw zat een beetje te flirten aan de bar met iemand anders, verstijfde toen Olke even zijn hand op haar rug legde en eisten toen een maagdelijke kamer alleen.

Bloedmooi wijf

En terwijl ik dacht tot zondag dat die arme Olke daarna in de grootste eenzaamheid terecht was gekomen die je je maar kunt voorstellen, komt hij opeens met een bloedmooi wijf aanzetten. Die notabene om de hoek woont en wel met hem in die jacuzzi en dat bed wil. Kijk Sandra, dacht ik dat is nog eens lekker puh. Wat ik natuurlijk helemaal niet mag denken, want misschien had Sandra wel bindingsangst. Of was ze bang voor water.

Riks die alleen DUS kan zeggen

Dat die Riks die alleen maar DUS kon zeggen opeens nog iemand achter de hand bleek te hebben, vond ik trouwens eigenlijk niet kunnen. Dat er überhaupt twee vrouwen waren die warm voor die man liepen, heb ik overigens geen seconde begrepen. Sociaal had hij de vaardigheden van een stoeptegel, aardig was hij al helemaal niet en om nou te zeggen dat het een lekker ding was? Maar ja toen hij dat allemaal ook toegaf en ook nog huilde, dacht ik ook wel weer, ach god nou ja toe dan maar.

Ut Eintsje fan 'e Daam gaat niet verdwijnen, geen denken aan!

Al zolang ik leef ken ik de verhalen. De verhalen van vroeger van Lemmer. Over de bioscoop met gewone stoelen daar waar meen ik nu de apotheek is. Waar op zaterdag of was het zondagmiddag  de film draaide, zeg maar zowat de enige manier om uit te gaan.

Ut Eintsje fan 'e Daam in Lemmer

Maar wat ik me vooral herinner zijn de legendarische verhalen over Ut Eintsje fan de Daam. Elke Lemster kent dat punt, iedere wat oudere Lemster heeft daar een heel stuk geschiedenis liggen. Mem ging er vroeger heen met haar broers en zussen en haar vriendinnen. Ze heeft er naar mijn weten zo’n beetje leren zwemmen, net als haar klasgenootjes. Maar ook omdat er op zondag niet veel anders te doen was dan naar dat eintsje fan ‘ e daam te lopen en daar een verkering op te doen, lol te maken met je vriendinnen of je familieleden.

Geschiedenis van Lemmer

Het Eintsje fan ‘ e daam is kortom een wezenlijk onderdeel van ons leven. Ik zeg ons leven omdat wij als een jongere generatie er ook alles van gehoord hebben. En voor de wat oudere garde is het puur sentiment, staat het voor alle (stoute) en mooie dingen die ze hebben gedaan in hun leven.

Modern baken bij de vuurtoren Lemmer

De gemeente wil nu een einde maken aan al die herinneringen door het gebouw weg te maaien. Er voor in de plaats moet een soort modern baken komen in de vorm van een bank met daarop een lelijke lichtpaal. Met dat voornemen slaat de gemeente de plank volledig mis, want in Lemmer zit niemand te wachten op zo’n moderne tl buis. Overigens is het nieuwe gevaarte ook niet voor de Lemsters, maar is het voor de toeristen. Die kunnen de haven dan zo mooi zien vanaf het water, zo staat zo leuk in de stukken.

Gemeentebestuur op afstand

Maar gemeentebestuurders, dat gaat dit dorp met een bestuur op afstand nu eens niet accepteren. Het gebouw op Ut Eintsje fan ‘ e Daam moet gewoon blijven. Uit emotioneel oogpunt, maar ook uit het oogpunt van cultuur historisch erfgoed. Er zijn al zoveel zaken verdwenen die een indruk geven van het tijdsbeeld van deze oude vissersplaats, dat mogen we nu niet weer laten gebeuren. En moet het opgepimpt? Verzamel dan de hoofden van de mensen die daar hun voetstappen hebben liggen en timmer hun tegeltjes aan de wand. Of schrijf om mijn part hun namen op het gebouw. Een mooier eerbetoon aan Lemmer en haar inwoners kun je bijna niet hebben. En als dat niet kan, knap het dan op. Maar laat het staan. Joure kent dan wel al die sentimenten niet, kent niet alle familiegeschiedenissen en haar gebruiken, maar onze bevolking des te meer.  Ut Eintsje fan é Daam moet blijven. Zo simpel is het.

Mijn tante, mijn held die voor het eerst in een vliegtuig stapte op haar 72e

Ik weet nog dat beppe me voor mijn eerste vakantie vroeg of ik nu echt met zo’n vliegmachien ging, zo hoog in de lucht. Ik was toen geloof ik 18. En hoewel het nooit mijn hobby is geweest, ik ben ten slotte geen vogel, heb ik door dat vliegen al flink wat van de wereld kunnen zien. Uit beppes opmerking kun je wel opmaken dat zij en pake nooit in een Boeing hebben gezeten. Ook pake en beppe van de andere kant van de familie niet, die toch ook een dochter in de States hadden wonen.

Ik wilde niet mee naar Amerika, dat land zonder normen en waarden

Mijn ouders namen het vliegtuig wel, mijn vader overigens door vliegangst ook met tegenzin, maar ze zijn zelfs naar Amerika gevlogen. Ik was in die periode anti-Amerika en weigerde mee te gaan. Niet naar het land zonder normen en waarden, zo besloot ik in mijn tienerwijsheid. Andere familieleden hebben nog nooit het luchtruim betreden. Tot onlangs.

72 jaar en voor het eerst in een vliegtuig

Mijn tante, één van de zusjes van mijn moeder stapte drie maanden geleden met haar 72 jaar (dat geef je haar overigens totaal niet, het jonge ding) op het vliegtuig naar Australië. Op naar haar zusje, zwager, de kinderen en kleinkinderen die daar wonen. Een dag en een nacht in een vliegtuig terwijl je nog nooit een voet in een kist hebt gezet. Terwijl je nog nooit een vliegveld hebt betreden. Je niet weet hoe het werkt op Schiphol of op een andere vluchthaven op je weg naar Down Under.

Slapeloze nachten voor de eerste keer vliegen

Het heeft haar kinderen en mij slapeloze nachten gekost (haar ook). Ik zag haar daar op dat immense vliegveld helemaal verloren staan. Ik zag haar daar op die enorme lange reis alleen in die kist. En zij? Zij verbaasde ons allemaal. Ze flikte het gewoon. Onder het motto als ik het nu niet doe, dan komt het er niet meer van, gaf ze zichzelf gewoon over aan alles. Nee, het was geen eitje. Maar ze deed het en ze had prachtige maanden met mijn tante en oom, de kinderen en kleinkinderen. Direct na aankomst kregen we een app met daarin de hereniging tussen haar en zusjelief. Tranentrekkend.

Naar Australië vliegen in je eentje

Daar stond ze alsof ze in Lemmer stond, maar dan op een ander vliegveld in dat land op 24 uur vliegen. Inmiddels heeft ze de reis alweer gemaakt, maar dan in ongekeerde richting. En weer zaten we gekluisterd aan telefoons en Facebook om te kijken waar ze was. En waren we dolblij dat we haar weer in de armen konden sluiten. Maar we zijn vooral trots. Op de wat kan mij het schelen houding en ik doe het gewoon en het feit dat ze gewoon een lefgozerin is.

Fatsoen en werk: waarom sollicitanten niet serieus lijken te worden genomen

Het gaat weer beter in Nederland en dat merk je: er staan weer vacatures in kranten en op social media. Ook bij heel veel winkels en horecagelegenheden worden extra handen gevraagd. Een hartstikke leuke ontwikkeling, waar denk ik iedereen blij mee is. Het levert werkgelegenheid en dus geld op, mensen kunnen daardoor weer meer besteden, iedereen blij. Prachtig. Wat ik alleen niet zo goed begrijp is het beleid omtrent dit soort vacatures.

Vacatures in horeca en winkels in Lemmer

Ook in ons eigen dorp wordt veel beloofd, maar weinig gegeven, zou mijn moeder wel zeggen. Als iemand de moeite neemt om een sollicitatieformulier in te vullen met zijn of haar hele doopceel, de moeite neemt om dat of wel via het internet of persoonlijk bij een potentiele baas te brengen, is er dan niet het fatsoen om daar in ieder geval op te reageren?

Net afbericht ontbreekt na sollicitatie 

Persoonlijk vind ik het stuitend dat er overal nog briefjes hangen met daarop personeel gevraagd of er zelfs hele bijeenkomsten worden georganiseerd terwijl mensen die al maanden geleden gesolliciteerd hebben niet eens een net afbericht hebben gekregen. Als een bedrijf alleen jonge mensen zoekt voor een vacature en ouderen niet aanneemt omdat die veel meer kosten, zeg dat dan. Of geef bij voorbaat aan dat ze toch geen kans maken. Dan kunnen ze zich de moeite besparen om van alles op papier te zetten.

Hoop op een baan gaat in lucht op

Maar ze kunnen zich vooral de moeite besparen om hoop te hebben op iets dat ze toch niet krijgen. En staat dat allemaal niet zo vast van te voren? Dan zou het toch wel heel netjes zijn om ze in ieder geval per telefoon even in te lichten of een kort e-mailtje te sturen. Omdat het wel om mensen gaat. En die mensen zijn ook vaak klanten of potentiële klanten. Of maakt ook dat tegenwoordig niet meer uit?

All you can eat monster

Kan het ook iets liever? roep ik tegen mijn man als lijk nummer 30 van de avond voorbij komt schieten. De ene na de andere acteur legt vanavond namelijk het loodje. Vaak waren de lijken mooier dan ze volgens mij in werkelijkheid zijn. Met make-up en alles er op en eraan en in de leukste ongekreukte designerjurkjes. En vaak bijna zonder bloed.

Death in Paradise

Maar soms ook heel knullig als hij naar zijn favoriete Death in Paradise kijkt. Maar goed ik kan dus het aantal levenloze lichamen al niet meer op één hand tellen en ik heb er genoeg van. Nadat de laatste bizarre moord is opgelost (gedaan door iemand met meerdere persoonlijkheden die zelfs zichzelf wilde vermoorden) en tegen de achtergrond van luxe, de mooiste vergezichten en geld, mag ik zappen.

RTL Z Doc over All you can eat

Ik kom uit bij RTL Z doc. Soms hebben ze daar goede documentaires. Die over het leven van de rijken sla ik over, maar deze keer gaat het over All you can eat restaurants.  Voor een vast bedrag bunkeren wat je wilt.
Er komt in een Chinees All You can eat restaurant een enorme kerel binnen. Hij loopt vermoeid, hij ziet er niet heel verzorgd uit. En ja, hij is veel te dik. Hij wil het concept verslaan zegt hij. Dus schept hij bord na bord na bord op met heel veel eten. Een drankje kan er niet af, hij vraagt gewoon om water.

Misselijk door teveel eten

Het zweet staat hem op zijn voorhoofd, hij is al een beetje misselijk aan het worden. Lief ziet het aan en vraagt dan of dit nu het lieve is wat ik bedoel. Dat zo’n idioot niet het restaurant voor de gek houdt maar zijn eigen gezondheid. Kijk hoe hij eruit ziet, zegt hij. Hij kan amper lopen en zijn kleur is bijna grijs.

Klaar voor de liefde

Ontluisterd door programma en lief maak ik me klaar voor de nacht. ‘Ga je mee?’ vraag ik, klaar voor de liefde. Hij kijkt me nauwelijks aan. The Fast en The furious hebben inmiddels het beeld gevuld.  Later, zegt hij terwijl het volgende lijk zich nu in een racewagen aandient.

Kievitseieren zoeken

Zittend tegen een hek, kijkend naar het slaan van de kievit op de altijd gulzige roeken en andere vogels. Aandachtig in ogenschouw nemend waar mannetje en vrouwtje zich bevonden en hoe ze zich ten opzichte van elkaar gedroegen. Zo zit mijn vader in mijn geheugen.

Met een verrekijker om de nek kievitseieren zoeken

Met een verrekijker om de nek, een dikke trui aan, een wollen onderbroek onder de groene ribbroek en een kan koffie bij zich. Zo zat hij daar urenlang. Doodstil. Hij ging voor dag en dauw op pad, vaak met vrienden. Die overigens ook doodstil waren. Pas later in de ochtend kwamen ze terug.

Eieren onder de pet

Met eieren in de pet, of gewoon zonder. Soms mocht ik mee. Het getjilp van onze gevogelde vrienden (dat waarschijnlijk anders heet), de wind die door je haren blies en de onmetelijke stilte maakten toen ik kind was altijd enorme indruk op me.

Grond achter de Tramdijk was ons speelveld

Moeilijk was dat ook niet: de grond achter de Tramdijk was ons speelveld. Daar liepen we door het hoge gras, daar vliegerden tot we dachten dat de vlieger al op de maan was en daar lagen we elkaar verhalen in te fluisteren zoals alleen kinderen dat kunnen. Zelf heb ik heel lang gedacht dat er kabouters leven tussen dat prachtige gras. Dat we ze alleen niet zagen, maar ze er heus wel waren.
Nu is alles bebouwd.

Natuur verdwijnt

De natuur uit mijn jeugd heeft plaatsgemaakt voor al niet te nieuwe nieuwbouwwoningen meer en kievitseieren zoeken mag niet meer. De eerste eieren blijven liggen, de eer gaat nog wel naar de eerste vinder, maar meenemen mag niet langer. Hoewel mijn vader ook kievitseieren at en juist dat hele glazige zo lekker vond, weet ik zeker dat hij ook achter dat hek had gezeten tot hij verkleumd was als hij de eieren niet had mogen meenemen. Omdat hij gek was van de natuur, gefascineerd was door het samenspel van vogels die elkaar uitdagen, hun kroost beschermen en de ander soms te slim af zijn.

Zweven

Ik ben een zwever. Van nature denk ik wel eens, maar in deze tijd helemaal. Omdat ik het niet weet. Het helemaal totaal niet weet. Op wie die deze keer moet stemmen. Vorige keren was dat ook al niet zo duidelijk, maar nu zweef ik volledig in het luchtledige.

Volgens de Stemwijzer

De Stemwijzer bracht ook weinig uitkomst: volgens hen moest ik op de fractie van Henk Krol stemmen. Die ik overigens wel grappig vind en ook het meest authentiek tijdens het debat dat ik zondagavond zag, maar waarvan ik nu niet echt weet of dat wel is waarvoor ik sta. Met grappigheid (positiviteit overigens ook niet) komen we er alleen niet.

Weg met tot 67 jaar werken

 Ja, Krol heeft punten die me aanspreken. De AOW weer naar 65, helemaal voor. Want ik heb geen idee of ik die leeftijd wel haal. Mijn moeder heeft haar pensioen nooit gehad, mijn vader zo kort dat hij het zich amper gerealiseerd heeft. Dus ja, ik vind het een prima idee, maar al dat gegoochel met cijfers kan ik niet checken. Dus kan het ook echt zonder dat er weer andere dingen voor verdwijnen?

Emiel Roemer

Ik hoorde Emile Roemer ook praten in Buitenhof over de AOW en het afschaffen van het eigen risico. Met mijn verleden is dat meestal na een paar maanden al helemaal betaald. Twee onderzoeken per jaar in een gespecialiseerd ziekenhuis en dat geld is echt wel weg. Dus ja, dat zou ook fijn zijn. Maar tegenover Roemer zat een vent die beweerde dat het helemaal niet kon.

Weg met het eigen risico

Dat de marktwerking helemaal geen negatieve effecten had en dat mensen helemaal geen moeite hadden met het eigen risico. Ammehoela. Ik ken niemand die dat zo eventjes neertelt. Van bijna 400 euro kun je leuke dingen doen. Bleek die vent eerder zelf in een organisatie te hebben gezeten die ook vond dat de zorg te duur was. Toen Roemer hem daarmee confronteerde, zei hij glashard dat het tijdens de verkiezingen niet om hem ging. En kreeg hij een rode kop. Daarna volgde debat op debat waarbij ze allemaal spraken alsof ze van dezelfde stemleraar les hadden gehad. Andere boodschap, zelfde verpakking. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar sindsdien zweef ik hoger dan de hoogste wolken.

Veel geluk

Veel geluk zegt de medewerker van de Jumbo als hij de drie krasloten overhandigt die ik net gekocht heb van mijn drie laatste losse euro’s. Wat bijzonder denk ik en zeg het dan ook. ‘Wat leuk en aardig dat je dat zegt,’ lispel ik hem toe.  Want waarom zou je alleen maar zeiken over nare dingen als er ook heel veel mooie dingen gebeuren. En zeg nou zelf, het is toch hartstikke aardig dat iemand je geluk wenst en hoopt dat je en fortuin vergaart?

Klantenbinding

Zijn naam die normaal gesproken wordt gebruikt voor de jongste viel me al op toen hij werd omgeroepen. Leuke naam zeg ik. Misschien klink ik als een bakvis, maar zo was het nu ook weer niet bedoeld. Gewoon een aardige jonge man die het goed doet en op die manier zeker ook nog eens aan klantenbinding doet. Ik merk meer goed nieuws en goede mensen.

Krantenbezorger uit Lemmer helpt jongens

 Een krantenbezorger van deze krant die twee jongetjes beschermt tegen een man die boos was. Heel erg boos was. En die waarschijnlijk zelf ook niet zoveel uit zou kunnen halen als de man echt rare dingen wilde doen. Maar die toch dapper genoeg was om de jongetjes te beschermen, door de man af te leiden. Misschien zit hij wel op karate. Misschien ook niet. Heeft hij gewoon een aangeboren gevoel voor rechtvaardigheid. Want daar komt het toch allemaal op aan in het leven.

Zomaar opeens een beetje aardig voor de medemens

Dat je zomaar opeens een beetje aardig bent voor de medemens. Rijk ben ik overigens niet geworden van de krasloten. Om precies te zijn had ik 1 euro winst. Maar het had ook helemaal niks kunnen zijn. En die aardige medewerker bij de Jumbo kon dat ook niet weten. Hij gunde me in ieder geval veel meer. En dat alleen al is winst.

De PVV en het woord buitenlanders dat knijpt

Op de tv zag ik opeens Lemmer voorbij komen. In deze uitzending: PVV stemmers Lemmers  Hee, kijk schreeuw ik naar mijn lief. We zijn op tv. Maar de reden waarom we op tv waren, vond ik dan weer niet zo leuk. Een hoog aantal PVV stemmers. PVV stemmers? In de friettent waar lief altijd zijn kip haalt omdat hij die daar zo lekker vindt, was de uitbaatster heel duidelijk. Ze ging op de PVV stemmen. Omdat ze bang is hoe het er over 20 jaar uitziet met al die buitenlanders. Het staat iedereen overigens vrij om te stemmen waarvoor hij of zij wil stemmen.

Het woordje buitenlanders knijpt

Maar dat woordje buitenlanders vond ik toch wat knijpen. Omdat mijn man er eentje is bijvoorbeeld. Geen vluchteling, dus daarvoor hoeven mevrouw en meneer niet bang te zijn. Iemand die hier komt zoals in ons geval heeft nergens recht op en niemand dan wij zelf betalen daar dan voor. Sterker nog, doordat buitenlanders hier geld sturen naar daar, voorkomen we een veel grotere uittocht van die landen hiernaar toe. Want jarenlange kolonisatie heeft van veel landen soms vleugellamme instituties gemaakt. Wij waren overigens ook buitenlanders toen we onze rooftochten hielden in voormalig- Indië en ons daar vestigden. Toen we Suriname hadden, toen we de Nederlandse Antillen hadden. En wat te denken van de massa’s mensen die zijn geëmigreerd naar Amerika en Australië omdat ze daar een beter leven wilden? Waren of zijn dat ook geen gelukszoekers?

Succesvolle buitenlanders in Lemmer

Maar buitenlanders dus: In de buurt van deze snackbar woont een erg succesvol stel uit Syrië. Hij maakt de mooiste meubelen, zij heeft een goede kinderopvang. Onze eigenste zwembadmeester Ali komt uit een ander land. We hebben een herenkapperszaak die volgens mij goed loopt, gerund door iemand met een andere achtergrond. We hebben een slotenmaker uit ik weet niet welk land die in een behoefte voorziet. We gaan met velen naar de mobiele telefoonwinkel die van iemand is met een andere achtergrond.  Op mijn sportschool zit een verpleger die van elders komt die er voor zorgt dat het tekort in de zorg iets minder nijpend is.  Onze websitebouwer is iemand uit een ander land, onze mobiele wasmachinemonteur komt hier oorspronkelijk niet vandaan. En op een hoger niveau: onze eigen prinses Maxima is toch ook echt niet in Nederland geboren. (Zij heeft alleen het geluk dat zij met heel veel geld wel efficient heeft kunnen inburgeren, iets wat anderen moeten missen). Moet ik nog even doorgaan? Zijn het allemaal succesverhalen? Nee, dat beaam ik direct.

Problemen met integratie

Zijn er problemen op het gebied van integratie? Zeker. Maar moet daarvoor echt de geblondeerde voorman van de PVV aan de macht? Misschien onder het genot van een patatje eens met al die mensen die ik hierboven noemde praten over hoe zij het gemaakt hebben. En misschien kunnen ze dan ook aangeven waarom het pijnlijk is om met ‘die buitenlanders’ te worden aangesproken,  en dat misschien wel deel van het probleem is.

Een doodskist in mijn gezicht

Terwijl ik met aardappelen, courgette en melk loop te zeulen van de Jumbo om onze dagelijkse maaltijden te kunnen bereiden, waan ik me opeens in een aflevering van De kist van ik meen de E.O.  Waarom? Ik sta oog in oog met een doodskist. Gewoon op klaarlichte dag in een winkelstraat. Niet op het kerkhof, niet op een industrieterrein of omdat ik op zoek was naar een kist. De doodskist staat er en ik kan er niet omheen.

Alle begrafenissen trekken aan me voorbij

Van schrik laat ik mijn boodschappen vallen. De melk plonst op de grond, de courgette is daarna beurs. Alle begrafenissen die ik de laatste jaren heb meegemaakt trekken aan me voorbij. Mijn moeder, mijn vader, Antje. En opeens voel ik dat enorme litteken weer trekken op mijn rug en in mijn borst. Ik was het even kwijt, dat ik kanker had, maar opeens is het er weer in alle hevigheid.

De kist roept mijn naam

Het lijkt erop alsof de kist mijn naam roept. Alsof hij roept dat het dan wel bijna 5 jaar mag zijn sinds de diagnose, maar dat hij absoluut op me wacht. Dat er geen ontkomen aan is. En daar zit ik dus beslist niet op te wachten. Niet op de emotie van het nog steeds grote gemis zomaar hier op straat, niet op de emotie van de angst voor de ziekte.

Hoort de dood niet bij het leven?

 Is dat hypocriet vraag ik me af? Hoort de dood niet gewoon bij het leven? En mag dat zomaar open en bloot? Ja, hij hoort er (helaas) bij. Maar volgens mij zijn er weinig mensen die echt blij zijn met de dood en met ernstige ziekten. We weten allemaal wel dat het komt, we hebben allemaal mensen verloren. Maar ik heb nog nooit iemand zien staan juichen bij de doodskist van een ander. Acceptatie dat het nu eenmaal zo is, oké. Maar net doen alsof het een leuke gebeurtenis is? Ik ken ze niet.

Zorgeloos boodschappen doen

Dus mag ik alstublieft weer een beetje zorgeloos mijn boodschapjes doen beste mevrouw van de uitvaartverzorging? Ik geloof best dat u de beste bedoelingen heeft met die kist en alles wat daar omheen speelt. Maar ik krijgt de kist zo in mijn gezicht gedrukt, word in emoties gedrukt die ik niet elke keer wil voelen als ik gewoon even mijn dagelijkse boodschappen haal. Daar beslist u over, want ik heb niets te beslissen. Dus mag hij weer weg en kunt u daar iets anders voor in de plaats neerzetten?

Stront

It rint altyd op stront ut. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen als ze met mijn vriendin Antje weer een boom aan het opzetten waren over scheten en poep. Ze vonden het vooral leuk om hun favoriete onderwerp te bespreken als ik er bij was, omdat ze wisten dat ik er een hekel aan had en heb. Pikant detail was ook nog wel dat mijn moeder het ook erg leuk vond om haar grote boodschap te doen met de deur lekker open.

Op de wc met een sigaret

En dan mochten wij meegenieten terwijl ze ook nog eens heerlijk een sigaretje zat te roken. Die lucht is niet te harden, kan ik jullie vertellen. Achteraf zou je wel willen dat je dat weer eens kon meemaken, maar eerlijk gezegd riep ik haar elke ochtend weer toe dat ze die deur dicht moest doen. Toen ik later ook nog eens een vriendje kreeg die het ook heel gezellig vond om met de deur open te kakken, wist ik, dit wordt hem niet. Hij was overigens heel erg verbaasd dat ik wilde dat hij de deur dicht deed. We konden toch zo gezellig kletsen als hij zijn ding deed? Wat? dacht ik. Meen je dat serieus? Hij meende het serieus.

Stront is niet mijn favoriete onderwerp

Stront is dus nooit mijn favoriete onderwerp geweest. Ik kan er ook niet tegen om eerlijk te zijn. Moeders die hun baby’s even naast me op een kleed gooien om poepluiers te verschonen, maken dan ook een brakende ik mee. Een baby doet het echter nog in een luier. Sommige hondeneigenaren lijken te vinden dat ze hun hond overal kunnen laten schijten. Ik vind het al heel erg dat je slalommend door Lemmer moet om overal de uitwerpselen van dieren te ontwijken.

Poep op deuren van toilet en in de winkel

 Maar toen ik vorige week in een winkel stond en er daar zelfs een hoop lag, terwijl blijkbaar niemand de verantwoordelijkheid nam het op te ruimen, vond ik dat echt belachelijk. Ik neem tenminste niet aan dat iemand daar zijn broek heeft laten zakken omdat hij het niet meer kon ophouden. Arm winkelpersoneel dat dit misschien ook wel kokhalzend heeft moeten opruimen. Zag ik die avond ook nog een documentaire waarin duidelijk werd dat sommige mensen hun poep in openbare gelegenheden ook gewoon lekker rondsmeren in de wc. Daarbij valt mijn moeder dan volledig in het niet.

Schommelen op een autoband

De wethouder vertelde dat ze vroeger toen ze klein was nog op een autoband had geschommeld. En dat dit heel normaal was en dat ze daar nooit ziek van geworden was. Nee, vertelde ik haar in gedachten, vroeger stonden de sigaretten ook overal op tafel en vonden mensen dat gastvrij en beslist niet kankerverwekkend. En werd wijn gezien als gezond, terwijl we nu ook weten dat dit kanker veroorzaakt. Ik vond de vergelijking dan ook behoorlijk mank gaan.

Kanker en kunstgras

Niet alleen daarom trouwens, maar ook omdat het in het verhaal over kunstgras gaat om gemalen autobanden. En op een gemalen autoband is het volgens mij heel moeilijk schommelen. De boodschap was overigens duidelijk: nee, hoor er kleven geen gevaren aan het spelen op kunstgras met een infill van autobanden. Of nee, dat werd niet eens gezegd. Tussen de 2 en 3 keepers op de miljoen krijgt wel degelijk kanker van het rubber. Maar dat is een klein risico. Behalve als jij die ene keeper bent die het krijgt , dacht ik bij mezelf.

Europese en Amerikaanse onderzoeken naar gevaar kunstgras

Dat er in Europees verband nog onderzoek loopt en de uitkomsten daarvan pas over een paar maanden worden verwacht, werd  niet gezegd. Ook in de Verenigde Staten lopen nog onderzoeken. Je zou zeggen wacht dan nog even, doe het nog even met gewoon natuurlijk gras. Dat het RIVM bovendien maar 3 maanden de tijd heeft genomen om onderzoek te doen nadat ze een heel slecht rapport had gefabriceerd en geen onderzoek is gedaan bij hele jonge kinderen (dat kan ook niet want er is pas zo’n 10 jaar kunstgras), ook daarover werd niets verteld.

E-tjes en F-jes niet op kunstgras laten eten

 En wat te denken van de uitspraak dat E-tjes en F-jes toch maar niet op het veld moeten gaan zitten of hun boterhammetje er moeten eten? En dat de samenstelling van die infill ook anders moet? Ik heb niemand op de hele avond horen zeggen dat ze bang waren dat er mensen ziek zouden worden. Dat ze die verantwoordelijkheid niet wilden nemen. In plaats daarvan werd gefulmineerd tegen alle mogelijke media die het allemaal hadden gedaan. Degene die het hardst schreeuwde was overigens een meneer die voor de gemeente het hele traject van de kunstvelden had opgezet. Is dat niet de slager die zijn eigen vlees keurt?  Ook in Lemmer zijn er plannen voor een kunstveld. Als ik mocht beslissen dan wist ik het wel. Dan zou ik in ieder geval nog even de andere onderzoeken afwachten.